Το σώμα ενός ανθρώπου, όπως και να ‘ναι, όμορφο- άσχημο, λεπτό ή βαρύ, γερό ή ανάπηρο, δεν έχει τόση αντικειμενική σημασία, όσο έχει η αντίληψη του ατόμου γι αυτό.
Το σώμα μας, για μας και μόνο για μας, συμβολίζει πολλά, είναι το σπίτι μας, ο τόπος κατοικίας μας.
Ενα σώμα που δεν το κάνουμε αποδεκτό, είναι τόπος εξορίας, ένας τόπος ανυπαρξίας, που δείχνει ότι δεν έχουμε τόπο και τρόπο να προστατευθούμε, ένα χώρο- καταφύγιο. Κι αυτό δεν μπορεί παρά να φέρνει απόρριψη και εχθρότητα εναντίον του, πικρία και πόνο. Τότε το σώμα είναι μόνο αναστάτωση, απειλή, εκμηδένιση.
Το σώμα, που απορρίπτεται από το ίδιο το άτομο, δείχνει ότι βίωσε με πονεμένο τρόπο τη ζωή μέχρι τώρα, ένιωσε την απόρριψη, την απουσία πολύ πρώιμα μιας ζεστής σχέσης, και, πού αλλού μπορεί να συμβαίνει αυτό τόσο νωρίς παρά στο σπίτι των γονιών του. Και δεν υπάρχει πιο επιθετικό βίωμα από την γονεϊκή απόρριψη ή την απαίτηση δικαίωσης για τους κόπους τους. Όσο εκλογικευμένα και να ακούγεται ο μόχθος τους, η αλήθεια είναι πως οι γονείς είναι υποχρεωμένοι γι αυτό, είναι παράλογο να ζητούν να σχεδιάσουν τις ζωές των παιδιών τους στα μέτρα τους.
Η ανορεξία – βουλιμία, ίδιο νόμισμα με δυο όψεις, περιέχει τον φόβο πως κανείς δεν μπορεί να μ’ αγαπήσει έτσι όπως είμαι ως ψυχή και χαρακτήρα και επιβεβαιώνεται με την αυτοαπόρριψη του σώματος. Ουσιαστικά πρόκειται για προδοσία: πρώτα με προδίδουν αυτοί που δεν μ΄αγάπησαν και μετά προδίδω κι εγώ τον τόπο κατοικίας μου. Και δεν είναι τυχαίο πως η αντιμετώπιση των διαταραχών διατροφής αντιμετωπίζεται ως κατάθλιψη.
Το παραμύθι του ασχημόπαππου: γεννήθηκε μέσα σ’ ένα κοπάδι παπάκια, τόσο διαφορετικό, δηλαδή άσχημο με τα μέτρα ομορφιάς για τα παπάκια. Ζει τις πρώτες μέρες της ζωής του και τον βαρύ χειμώνα που ακολουθεί, διωγμένο από τα άλλα παπάκια, που το κλωτσούσαν και το χτύπαγαν. Μα ο καιρός πέρασε και στη θέση του ασχημόπαππου αναδύεται ένας υπέροχος, πανέμορφος κύκνος, αυτός που ήταν πάντα. Κι όμως ήθελε να γεννηθεί παπάκι γιατί φοβόταν την ίδια του την διαφορετικότητα. Και έφυγε από τα άλλα παπάκια για να συναντήσει τους ομοίους του. Υπάρχει λοιπόν η λύτρωση, η δυνατότητα μεταμόρφωσης, αν φύγουμε από τις ανομοιότητες που μας περιβάλλουν ασφυκτικά, αν συναντήσουμε άλλους ανθρώπους, άλλες ομάδες, που θα αναπληρώσουν τα κενά της αγάπης.
Χρειάζεται τόλμη η ελευθερία….
Αδειούχος Ψυχολόγος