Πριν μερικά χρόνια στο Λονδίνο έδινα εξετάσεις για να πάρω το Δίπλωμα του Βασιλικού Κολλεγίου Παιδιατρικής. Στις εξετάσεις αυτές, που γίνονταν σε νοσοκομείο με πραγματικά παιδιά – ασθενείς, έπρεπε επί τρεις ώρες να δω πάνω από δεκαπέντε νοσηλευόμενα παιδιά με διαφορετικά προβλήματα υγείας. Οι εξεταστές παιδίατροι ήταν παρόντες στο δωμάτιο όσο εγκαθιστούσα επαφή με τους γονείς, έπαιρνα ιστορικό, εξέταζα τον άρρωστο. Έπειτα εξηγούσα στους εξεταστές τα ευρήματά μου, περιέγραφα τις πιθανές διαγνώσεις, τι εξετάσεις θα πρότεινα να γίνουν στο παιδί και ποιο πλάνο θεραπευτικής αντιμετώπισης σκεφτόμουν. Τα πήγαινα σχετικά καλά σε αρκετά stations, ένιωθα από τα βλέμματα των αξιολογητών ότι ήμουν στο όριο να περάσω.

Αν η Μαρία γεννιόταν σε χώρα με σύστημα υγείας, ο γυναικολόγος της μαμάς της δε θα την τρομοκρατούσε μεγεθύνοντας πιθανότητες και κινδύνους. Ο γιατρός θα καθησύχαζε τη μαμά της για τη φυσιολογική παραλλαγή του πλακούντα, για το γεγονός ότι η έγκυος  δεν εμφάνισε ποτέ κολπική αιμορραγία. Θα την παρακολουθούσε στενά βάζοντας στόχο για φυσιολογικό τοκετό με συμπληρωμένες τις 39 εβδομάδες κύησης. Ο μαιευτήρας στη χώρα με σύστημα υγείας δε θα προχωρούσε σε μη επείγουσα καισαρική, χωρίς να έχουν ξεκινήσει οι πόνοι της μάνας, στις 37 εβδομάδες της εγκυμοσύνης της.

Η περίπτωση δεν είναι τόσο σπάνια πια, αλλά θα έλεγα πολύ συχνό φαινόμενο. Είναι η νέα «τάση» του σύγχρονου αστού ο οποίος μαστίζεται από την οικονομική κρίση. Το στρες που δημιουργεί σε όλους μας η οικονομική και κοινωνική διάλυση του κράτους, μεταφράζεται σε έντονο βρυγμό των δοντιών.

Τα αντικαταθλιπτικά και τα ηρεμιστικά που χρησιμοποιεί  σε μεγάλες ποσότητες πια ο ελληνικός λαός για να «σκεπάσει» προσωρινά τα συσσωρευμένα προβλήματα, είναι μια λύση που προσωπικά δεν με βρίσκει σύμφωνο.

Ο βρυγμός των δοντιών, οδηγεί σε σταδιακή απώλεια της αδαμαντίνης, μασητικά και κοπτικά, απώλεια του μασητικού επιπέδου και μεταφράζεται κλινικά σε πόνο στην κροταφογναθική άρθρωση και συνοδεύεται από συχνούς πονοκεφάλους στους κροτάφους.

Η περίπτωση δεν είναι τόσο σπάνια πια, αλλά θα έλεγα πολύ συχνό φαινόμενο. Είναι η νέα «τάση» του σύγχρονου αστού ο οποίος μαστίζεται από την οικονομική κρίση. Το στρες που δημιουργεί σε όλους μας η οικονομική και κοινωνική διάλυση του κράτους, μεταφράζεται σε έντονο βρυγμό των δοντιών.

Τα αντικαταθλιπτικά και τα ηρεμιστικά που χρησιμοποιεί  σε μεγάλες ποσότητες πια ο ελληνικός λαός για να «σκεπάσει» προσωρινά τα συσσωρευμένα προβλήματα, είναι μια λύση που προσωπικά δεν με βρίσκει σύμφωνο.

Ο βρυγμός των δοντιών, οδηγεί σε σταδιακή απώλεια της αδαμαντίνης, μασητικά και κοπτικά, απώλεια του μασητικού επιπέδου και μεταφράζεται κλινικά σε πόνο στην κροταφογναθική άρθρωση και συνοδεύεται από συχνούς πονοκεφάλους στους κροτάφους.