Το σχολικά έτοιμο παιδί θα πρέπει να έχει φτάσει σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο ανάπτυξης ως προς την σωματική του ανάπτυξη, την ψυχοκοινωνική/συναισθηματική και την γλωσσική/γνωστική προκειμένου να ανταποκριθεί με επιτυχία στις απαιτήσεις του δημοτικού σχολείου.

Όλοι ξέρουμε ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα σπάει. Στην περίπτωση των παιδιών που είναι από τη φύση τους πιο ευαίσθητα και με λιγότερες άμυνες, η φράση αυτή αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Καμιά φορά όμως μέσα στην καθημερινότητα τείνουμε να την ξεχνάμε και άθελά μας να πληγώνουμε τα παιδιά μας.

Κάθε γονιός που έχει ζήσει τις κραυγές του παιδιού του κάθε φορά που ο γιατρός προσπαθεί να το εξετάσει, να του κάνει εμβόλιο ή να του πάρει αίμα, ξέρει καλά πώς μια επίσκεψη στον παιδίατρο μπορεί να γίνει η πιο αγχωτική δοκιμασία.

Η ανάγκη ενός χώρου αποκλειστικά δικού τους αναπτύσσεται πολύ νωρίς στα παιδιά. Και θα πρέπει να τη σεβόμαστε, κυρίως όταν τα παιδιά θέλουν να απομονωθούν, συντροφιά με τη φαντασία και τα όνειρά τους.

Τι είναι ο Ιδεοψυχαναγκασμός;

Ο Ιδεοψυχαναγκασμος, ανήκει στις αγχώδεις διαταραχές και είναι μια κατάσταση που μερικές φορές μπορεί να είναι αρκετά σοβαρή και να επιμένει για χρόνια.

Πως αντιμετωπίζει την οικονομική κρίση η σύγχρονη Ελληνίδα; Με ψυχραιμία, αισιοδοξία ή φόβο; Πως βιώνει τις συντροφικές σχέσεις;  
Πως βλέπει τον εαυτό της σε σχέση με το μέλλον της, ως σύντροφος και μητέρα;

Πριν τον θάνατό του ο Νίκος Καζαντζάκης είχε ζητήσει να τοποθετηθεί στο μνήμα του η επιγραφή «Δεν ελπίζω τίποτα, Δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι λέφτερος».

Πολύ συχνά ρωτούν γραπτά, άνθρωποι, πως μπορούν να αντιμετωπίσουν ένα άγχος ή μία θλίψη μόνοι τους. Επίσης όμως πολλοί άνθρωποι θεωρούν την συναισθηματική τους κατάσταση ή το άγχος πχ, ως σύμπτωμα (πχ σαν μία γρίπη) που «πρέπει» να αντιμετωπίσει μόνο του (διότι αλλιώς δεν νιώθει «δυνατό»), και όχι ως αποτέλεσμα («ειδοποίηση» του μυαλού μας) κάποιων μη συνειδητών αιτιών που τους επηρεάζουν και που είναι σημαντικό να διερευνηθούν.

“Ότι ακούμε είναι μία γνώμη, όχι το γεγονός αντικειμενικά, ότι βλέπουμε είναι μία οπτική γωνία, όχι πάντα η αντικειμενική αλήθεια». (Όπως νομίζουμε, μια και το μυαλό φιλτράρει αυτό που βλέπουν τα μάτια). – Μάρκος Αυρήλιος (Ρωμαίος αυτοκράτορας- Φιλόσοφος).

Υπάρχει εξήγηση γιατί κάποιες φορές ερωτευόμαστε ή κάνουμε σχέσεις με ανθρώπους που μας φέρονται άσχημα, μας μειώνουν ή απλά δεν μας γεμίζουν; Μήπως ευθύνεται το ότι από μικρή ηλικία κάποιοι άνθρωποι έχουν σχηματίσει χαμηλή εικόνα για τον εαυτό τους και μπορεί να αναζητούν ή να ελκύουν έναν ανάλογο σύντροφο, ο οποίος θα «ταιριάζει» στην χαμηλή τους αυτοεικόνα;