Η «προσωπικότητα» είναι ένα σύνολο σχετικά μόνιμων τάσεων, διαθέσεων, πεποιθήσεων, επιθυμιών, αξιών και σχημάτων συμπεριφοράς που απαρτίζουν την ταυτότητά μας και καθορίζουν τους τρόπους με τους οποίους το άτομο σκέφτεται και συμπεριφέρεται, δηλ. αυτό που είναι.

Οι διαταραχές προσωπικότητας είναι ένα σύνολο από δυσπροσαρμοστικές, ακραίες και δύσκαμπτες σκέψεις, συναισθήματα και σχήματα συμπεριφοράς, που βιώνονται σταθερά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι διάχυτα και μη ευέλικτα μοτίβα συμπεριφοράς και εσωτερικής εμπειρίας τα οποία αποκλίνουν από τις προσδοκίες του δεδομένου πολιτισμού και τα οποία οδηγούν σε μειωμένη κοινωνική και επαγγελματική λειτουργικότητα και προκαλούν δυσκολίες σε πολλούς τομείς της ζωής του ατόμου και ιδιαίτερα στις σχέσεις του με τους άλλους.

Η «προσωπικότητα» είναι ένα σύνολο σχετικά μόνιμων τάσεων, διαθέσεων, πεποιθήσεων, επιθυμιών, αξιών και σχημάτων συμπεριφοράς που απαρτίζουν την ταυτότητά μας και καθορίζουν τους τρόπους με τους οποίους το άτομο σκέφτεται και συμπεριφέρεται, δηλ. αυτό που είναι.

Οι διαταραχές προσωπικότητας είναι ένα σύνολο από δυσπροσαρμοστικές, ακραίες και δύσκαμπτες σκέψεις, συναισθήματα και σχήματα συμπεριφοράς, που βιώνονται σταθερά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι διάχυτα και μη ευέλικτα μοτίβα συμπεριφοράς και εσωτερικής εμπειρίας τα οποία αποκλίνουν από τις προσδοκίες του δεδομένου πολιτισμού και τα οποία οδηγούν σε μειωμένη κοινωνική και επαγγελματική λειτουργικότητα και προκαλούν δυσκολίες σε πολλούς τομείς της ζωής του ατόμου και ιδιαίτερα στις σχέσεις του με τους άλλους.

Η Νευρική Ανορεξία αποτελεί μία ψυχοπαθολογική κατάσταση που εμφανίζεται, κυρίως, κατά την έναρξη της εφηβείας και είναι σπάνια πάνω από την ηλικία των 20 ετών. Πιο πολλά περιστατικά εμφανίζονται ανάμεσα στην ηλικία των 13-14 και 17-19 ετών. Τα κορίτσια αποτελούν το 95% των ασθενών, ενώ μόνο το 5-10% είναι αγόρια. Σύμφωνα με μελέτες, 1 στις 800 γυναίκες στον γενικό πληθυσμό παρουσιάζει Νευρική Ανορεξία και 1 στις 100 γυναίκες ηλικίας 12-18 ετών. Τα ποσοστά θνητότητας κυμαίνονται από 5-20% και ο θάνατος συνήθως οφείλεται σε λοιμώξεις και ηλεκτρολυτικές διαταραχές. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η πολύ γρήγορη και υπερβολική επανασίτιση μπορεί να προκαλέσει επίσης θάνατο.

Η ύπνωση είναι μια θεραπευτική μέθοδος στo πλαίσιο μιας ψυχοθεραπείας από έναν θεραπευτή και δεν είναι ένας εύκολος τρόπος να λύσει κανείς διά μαγείας όλα του τα προβλήματα χωρίς κόπο.

Δεν έχει τίποτα κοινό με τις παρουσιάσεις σε διάφορα shows από «υπνωτιστές» που προτρέπουν τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα «χωρίς τη θέλησή τους», να ρεζιλεύονται και να μη θυμούνται μετά τίποτα από όσα συνέβησαν.
Είναι μια τεχνική κι όχι θεραπεία από μόνη της και πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο από επιστήμονες υγείας (ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές, ψυχιάτρους) και μέσα στο πλαίσιο της ειδικότητάς τους.

Η ύπνωση είναι μια θεραπευτική μέθοδος στo πλαίσιο μιας ψυχοθεραπείας από έναν θεραπευτή και δεν είναι ένας εύκολος τρόπος να λύσει κανείς διά μαγείας όλα του τα προβλήματα χωρίς κόπο.

Δεν έχει τίποτα κοινό με τις παρουσιάσεις σε διάφορα shows από «υπνωτιστές» που προτρέπουν τους ανθρώπους να κάνουν πράγματα «χωρίς τη θέλησή τους», να ρεζιλεύονται και να μη θυμούνται μετά τίποτα από όσα συνέβησαν.
Είναι μια τεχνική κι όχι θεραπεία από μόνη της και πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο από επιστήμονες υγείας (ψυχολόγους, ψυχοθεραπευτές, ψυχιάτρους) και μέσα στο πλαίσιο της ειδικότητάς τους.

Συχνά παρατηρούμε την διαφορετική στάση των ανθρώπων απέναντι σε εορτές που συμβολίζουν το πέρασμα του χρόνου (γενέθλια, πρωτοχρονιά, επέτειοι. Άλλοι νιώθουν ικανοποίηση, ενώ σε άλλους ανθρώπους φέρνουν μελαγχολική διάθεση. Ο φόβος του χρόνου που περνά, δεν είναι κάτι παράλογο, καθώς ο άνθρωπος είναι ένα ον που έχει συνείδηση του τέλους της ύπαρξής του.

Παρ όλ αυτά, πολλοί άνθρωποι εστιάζουν σε αυτό το τέλος, χάνοντας την ουσία της ύπαρξής τους, Αντίθετα, βλέπουμε παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι σε μεγάλη ηλικία παραμένουν υπερδραστήριοι. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν σε αυτούς τους τελευταίους υπάρχει κάποιο κοινό χαρακτηριστικό που καθορίζει την στάση τους απέναντι στην ζωή.

Συχνά παρατηρούμε την διαφορετική στάση των ανθρώπων απέναντι σε εορτές που συμβολίζουν το πέρασμα του χρόνου (γενέθλια, πρωτοχρονιά, επέτειοι. Άλλοι νιώθουν ικανοποίηση, ενώ σε άλλους ανθρώπους φέρνουν μελαγχολική διάθεση. Ο φόβος του χρόνου που περνά, δεν είναι κάτι παράλογο, καθώς ο άνθρωπος είναι ένα ον που έχει συνείδηση του τέλους της ύπαρξής του.

Παρ όλ αυτά, πολλοί άνθρωποι εστιάζουν σε αυτό το τέλος, χάνοντας την ουσία της ύπαρξής τους, Αντίθετα, βλέπουμε παραδείγματα ανθρώπων οι οποίοι σε μεγάλη ηλικία παραμένουν υπερδραστήριοι. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν σε αυτούς τους τελευταίους υπάρχει κάποιο κοινό χαρακτηριστικό που καθορίζει την στάση τους απέναντι στην ζωή.

Το σώμα ενός ανθρώπου, όπως και να ‘ναι, όμορφο- άσχημο, λεπτό ή βαρύ, γερό ή ανάπηρο, δεν έχει τόση αντικειμενική σημασία, όσο έχει η αντίληψη του ατόμου γι αυτό.

Το σώμα μας, για μας και μόνο για μας, συμβολίζει πολλά, είναι το σπίτι μας, ο τόπος κατοικίας μας.

Αργά ή γρήγορα στις ζωές των περισσότερων από μας θα έλθουν εκείνες οι στιγμές που οι βεβαιότητες γίνονται εφιάλτες: μια δουλειά που δεν μας αρέσει πια, ένας γάμος, σταθερός μεν αλλά  που τώρα δεν εκφράζει τις βαθύτερες επιθυμίες μας, μια αγανάκτηση για την υπακοή μας στις προσδοκίες των άλλων και μια ανάγκη επανάστασης στην τυραννία τους, μια ξαφνική απώλεια προσώπων ή μια αποσταθεροποίηση των συνθηκών ζωής. Είναι εκείνες οι στιγμές  που νιώθεις πως είσαι ο «κανένας», γιατί  δεν ξέρεις πια ποιος είσαι στ΄αλήθεια , ούτε ξέρεις και πού πας. Παραμένεις αμήχανος στο σταυροδρόμι για να κοιτάξεις στη συνέχεια με αγωνία-ψιθυριστή ή κραυγαλέα- τα άγνωστα παρακλάδια του. Ένα μόνο ξέρεις: ότι αρνείσαι να συνεχίσεις την γνωστή διαδρομή.