Ο διαβήτης έχει δύο κύριες μορφές με διαφορετική αιτιολογική βάση. Ο διαβητικός συνηθέστερα πάσχει από νεανικό διαβήτη ή διαβήτη τύπου ενήλικου.
Οι δύο μορφές αυτές του διαβήτη είναι δύο διαφορετικά νοσήματα. Ο νεανικός διαβήτης αρχίζει στην εφηβεία και παιδική ηλικία, εμφανίζεται ξαφνικά, παρουσιάζει συμπτώματα νωρίς κατά την έναρξή του, έχει αυτοάνοση βάση, απαιτεί την χορήγηση ινσουλίνης από την έναρξη, διότι χαρακτηρίζεται από ανεπάρκεια της ορμόνης. Αντίθετα ο διαβήτης του ενήλικου εμφανίζεται σε ηλικίες άνω των τριάντα ετών, εμφανίζεται βαθμιαία παρουσιάζοντας ένα μακρύ ασυμπτωματικό στάδιο κατά την διάρκεια του οποίου το μόνο εύρημα είναι η εργαστηριακή αύξηση του σακχάρου του αίματος, δεν χαρακτηρίζεται από ανεπάρκεια ινσουλίνης αλλά από κακή διάθεση ινσουλίνης συνηθέστερα λόγω κακής διατροφής, δεν έχει την αυτοάνοση συμπεριφορά του νεανικού διαβήτη και συνακολούθως απαιτεί ινσουλίνη μόνο σε επιλεγμένες περιπτώσεις ασθενών.
Δυστυχώς στην Ελλάδα γίνεται πολλές φορές κατάχρηση της ινσουλινοθεραπείας με ανυπολόγιστες κοινωνικές και ψυχολογικές συνέπειες στον διαβήτη τύπου ενήλικου. Είναι σύνηθες το φαινόμενο στους ασθενείς αυτούς η χορήγηση εξωγενούς ινσουλίνης να αλληλεπιδρά με την υφιστάμενη ενδογενή παραγωγή ινσουλίνης με αποτέλεσμα τη συχνή εμφάνιση σιωπηρών ιατρογενών υπογλυκαιμικών επεισοδίων τα οποία αποβαίνουν πιο επικίνδυνα από την ίδια τη νόσο του διαβήτη.