Καταλαβαίνουμε πόσο δυσκολεύει τα παιδιά με υπερκινητικές διαταραχές, η συνεχής απαίτηση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να ενεργοποιούν και να δραστηριοποιούν το αριστερό τους ημισφαίριο, να συνεργάζονται, να τηρούν κανόνες λεκτικούς και σημασιολογικούς, να ακολουθούν συγκεκριμένες μνημονικές οδηγίες, να προσαρμόζονται συνεχώς σε νέες απαιτήσεις, να απαντούν και να συγκρατούν μακροσκελή κείμενα, κατά γράμμα και κατά σειρά, και εν γένει να διατηρούν ενεργή την αναπαράσταση λεκτικών ερεθισμάτων.
Όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά και καταλήγουμε να αναλύουμε τις πράξεις, τα λόγια και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων αλλά και του εαυτού μας τότε κινδυνεύουμε από κατάθλιψη και άγχος. Η υπερανάλυση δεν είναι υγιής στάση & συμπεριφορά. Χρειάζεται να ξέρουμε που να σταματάμε.
Συχνά οι σύγχρονοι άνθρωποι απομακρυνόμαστε από την αυθεντική μας βούληση, την βούληση της Ψυχής και τις καθοδηγητικές της αρχές. Ζούμε σ’ έναν βιαστικό κόσμο, που χαρακτηρίζεται από την «ανάγκη» για γρήγορη επιτυχία, αναπτύσσεται μέσα μας μια αίσθηση βιασύνης, και πολύ συχνά έχουμε την τάση να ζούμε υπο πίεση. Σ’ αυτόν τον κυκεώνα του διαρκούς αυτοματισμού πολλά πράγματα στη ζωή μας μοιάζουν επείγοντα, παρόλο που δεν είναι σημαντικά.
Συχνά οι σύγχρονοι άνθρωποι απομακρυνόμαστε από την αυθεντική μας βούληση, την βούληση της Ψυχής και τις καθοδηγητικές της αρχές. Ζούμε σ’ έναν βιαστικό κόσμο, που χαρακτηρίζεται από την «ανάγκη» για γρήγορη επιτυχία, αναπτύσσεται μέσα μας μια αίσθηση βιασύνης, και πολύ συχνά έχουμε την τάση να ζούμε υπο πίεση. Σ’ αυτόν τον κυκεώνα του διαρκούς αυτοματισμού πολλά πράγματα στη ζωή μας μοιάζουν επείγοντα, παρόλο που δεν είναι σημαντικά.
