Μια φορά κι΄ ένα καιρό είχαμε στο σπίτι μια μαύρη κατάμαυρη γάτα που τη λέγαμε Λούσυ. Ήταν λοιπόν η Λούσυ ένα τρισχαριτωμένο ζώο, παιχνιδιάρικο και χαδιάρικο, που ήξερε να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες, τις συμπάθειες, τις αντιπάθειες και τις ιδιοτροπίες του κάθε μέλους της οικογένειας προς όφελός της, με αποτέλεσμα να διάγει μια ανέμελη και πανευτυχή γατίσια ζωή! Είχε καταφέρει να επικρατήσει και να ελέγχει ψυχολογικά τους πάντες και να αποτελεί τον απόλυτο κυρίαρχο και αφέντη του σπιτιού.

Μια φορά κι΄ ένα καιρό είχαμε στο σπίτι μια μαύρη κατάμαυρη γάτα που τη λέγαμε Λούσυ. Ήταν λοιπόν η Λούσυ ένα τρισχαριτωμένο ζώο, παιχνιδιάρικο και χαδιάρικο, που ήξερε να εκμεταλλεύεται τις αδυναμίες, τις συμπάθειες, τις αντιπάθειες και τις ιδιοτροπίες του κάθε μέλους της οικογένειας προς όφελός της, με αποτέλεσμα να διάγει μια ανέμελη και πανευτυχή γατίσια ζωή! Είχε καταφέρει να επικρατήσει και να ελέγχει ψυχολογικά τους πάντες και να αποτελεί τον απόλυτο κυρίαρχο και αφέντη του σπιτιού.

Στο μικρό ξέφωτο- πλατεία, πίσω από το κτήριο του Δημαρχείου και της Δημοτικής Αγοράς, και ακριβώς δίπλα από τον «κούλα,» τον προμαχώνα του Ενετικού τείχους που κάποτε έζωνε τη μικρή πολιτεία της Κερύνειας, ήταν το εμπορικό του κυρ Ηλία. Ήταν ένα μεγάλο, ψηλοτάβανο μαγαζί, με τους τοίχους του καλυμμένους με ράφια και ντουλάπια από δουλεμένο ξύλο, με σκαλίσματα, συντηρημένα με πολυκαιρισμένο σκούρο – μελίχρωμο βερνίκι, και με ένα ξυλόγλυπτο πάγκο, καλυμμένο με χοντρό μάρμαρο, κομμένο σε σχήμα οβάλ, και με κράσπεδο λαξεμένο με μεράκι από μερακλή τεχνίτη, κάπου πενήντα χρόνια πριν! Ήταν ένα μαγαζί με τον αέρα της αρχοντιάς, που ενέπνεε το αίσθημα της εμπιστοσύνης στην παράδοση και το κατεστημένο.

Στο μικρό ξέφωτο- πλατεία, πίσω από το κτήριο του Δημαρχείου και της Δημοτικής Αγοράς, και ακριβώς δίπλα από τον «κούλα,» τον προμαχώνα του Ενετικού τείχους που κάποτε έζωνε τη μικρή πολιτεία της Κερύνειας, ήταν το εμπορικό του κυρ Ηλία. Ήταν ένα μεγάλο, ψηλοτάβανο μαγαζί, με τους τοίχους του καλυμμένους με ράφια και ντουλάπια από δουλεμένο ξύλο, με σκαλίσματα, συντηρημένα με πολυκαιρισμένο σκούρο – μελίχρωμο βερνίκι, και με ένα ξυλόγλυπτο πάγκο, καλυμμένο με χοντρό μάρμαρο, κομμένο σε σχήμα οβάλ, και με κράσπεδο λαξεμένο με μεράκι από μερακλή τεχνίτη, κάπου πενήντα χρόνια πριν! Ήταν ένα μαγαζί με τον αέρα της αρχοντιάς, που ενέπνεε το αίσθημα της εμπιστοσύνης στην παράδοση και το κατεστημένο.

Ήταν η εποχή που η ζωντανή μάζα στον πλανήτη μας αποτελείτο αποκλειστικά από μονοκύτταρα μικροσκοπικά οντάρια – τους προγόνους αυτών που σήμερα ονομάζουμε μικρόβια σε αφάνταστους αριθμούς και άπειρες ποικιλίες. Μέσα σε ολόκληρο τον αρχέγονο ωκεανό, τις λίμνες και τα ποτάμια, τα στάσιμα και τα τρεχούμενα ποτάμια, τα υπόγεια και τα επίγεια, σ ένα τοπίο γυμνό και άγονο, δίχως ίχνος από βλάστηση, δεν υπήρχε ούτε μια σταγόνα νερού που να μην περιείχε εκατομμύρια από αυτά τα μικροσκοπικά ζωντανά όντα.

Ήταν η εποχή που η ζωντανή μάζα στον πλανήτη μας αποτελείτο αποκλειστικά από μονοκύτταρα μικροσκοπικά οντάρια – τους προγόνους αυτών που σήμερα ονομάζουμε μικρόβια σε αφάνταστους αριθμούς και άπειρες ποικιλίες. Μέσα σε ολόκληρο τον αρχέγονο ωκεανό, τις λίμνες και τα ποτάμια, τα στάσιμα και τα τρεχούμενα ποτάμια, τα υπόγεια και τα επίγεια, σ ένα τοπίο γυμνό και άγονο, δίχως ίχνος από βλάστηση, δεν υπήρχε ούτε μια σταγόνα νερού που να μην περιείχε εκατομμύρια από αυτά τα μικροσκοπικά ζωντανά όντα.

Η Φύση έχει προικίσει τον άνθρωπο με το γαστρεντερικό (ή πεπτικό) του σύστημα, που ουσιαστικά αποτελείται από ένα σωλήνα ανοικτό κατά τα δυο του άκρα, με στενωμένα και διευρυμένα τμήματα σε διάφορά του σημεία, που αρχίζει από το στόμα και τελειώνει στον πρωκτό είσοδος, έξοδος. Μέσα σ αυτό το σωλήνα, εισάγονται κατά περιόδους (ή καμιά φορά και συνεχώς σε όλο το 24ωρο!), οι διάφορες «τροφές,» δηλαδή τα διάφορα παρασκευάσματα μέσα στα οποία περιέχονται οι θρεπτικές ουσίες που χρειάζονται για την ενεργειοδότηση του σώματος, καθώς και ως υλικά για την δομή και την επισκευή του.

Η Φύση έχει προικίσει τον άνθρωπο με το γαστρεντερικό (ή πεπτικό) του σύστημα, που ουσιαστικά αποτελείται από ένα σωλήνα ανοικτό κατά τα δυο του άκρα, με στενωμένα και διευρυμένα τμήματα σε διάφορά του σημεία, που αρχίζει από το στόμα και τελειώνει στον πρωκτό είσοδος, έξοδος. Μέσα σ αυτό το σωλήνα, εισάγονται κατά περιόδους (ή καμιά φορά και συνεχώς σε όλο το 24ωρο!), οι διάφορες «τροφές,» δηλαδή τα διάφορα παρασκευάσματα μέσα στα οποία περιέχονται οι θρεπτικές ουσίες που χρειάζονται για την ενεργειοδότηση του σώματος, καθώς και ως υλικά για την δομή και την επισκευή του.

Ο τροχός και ο σωλήνας αποτελούν δυο βασικής και κολοσσιαίας σημασίας επινοήσεις του ανθρώπου. Χωρίς αυτές, η τεχνολογία μας, ο πολιτισμός μας, οι συνθήκες της διαβίωσής μας, ακόμα και ο τρόπος του σκέπτεσθαι, δεν θα είχαν ποτέ διαμορφωθεί όπως τα γνωρίζουμε και τα ζούμε, τόσο σαν άτομα όσο και σαν ανθρώπινη κοινωνία.