Η κυτταρίτιδα μπορεί να θεωρηθεί πολυπαραγοντική. Πολλοί είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι οφείλεται σε ενδογενείς παράγοντες όπως ορμονικούς, μεταβολικούς, νευρικούς, ενζυματικούς και κυκλοφορικές δυσλειτουργίες.
Άλλοι πάλι αποδίδουν την εμφάνισή της σε εξωγενείς παράγοντες όπως τραύματα, ορθοστασία, σύσφιξη ρουχισμού, καθιστική ζωή κ.ο.κ. Συγκεκριμένα:
Όταν σκεφτόμαστε υπερβολικά και καταλήγουμε να αναλύουμε τις πράξεις, τα λόγια και τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων αλλά και του εαυτού μας τότε κινδυνεύουμε από κατάθλιψη και άγχος. Η υπερανάλυση δεν είναι υγιής στάση & συμπεριφορά. Χρειάζεται να ξέρουμε που να σταματάμε.
Μεταξύ των απειλών που πλήττουν τον σύγχρονο άνθρωπο βρίσκεται πλέον το stress, το οποίο σύμφωνα με επιστημονικές μελέτες επιβαρύνει καθοριστικά όλες τις λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού.
Έτσι λοιπόν σήμερα το stress «σκοτώνει» μέσα από το διαβήτη, την παχυσαρκία, την κατάθλιψη, την υπέρταση και τις καρδιοπάθειες των οποίων αυξάνει τη συχνότητα. Αυτά ανακοινώθηκαν σήμερα κατά την διάρκεια του 37ου Ετήσιου Πανελλήνιου Συνεδρίου της Ιατρικής Εταιρείας Αθηνών, το οποίο πραγματοποιείται στο ξενοδοχείο ΧΙΛΤΟΝ.
Ο ερχομός ενός παιδιού αποτελεί αναμφισβήτητα ένα ευχάριστο γεγονός. Δεν είναι λίγες οι γυναίκες που για να νιώσουν τη χαρά της μητρότητας κάνουν επίμονες και μακροχρόνιες προσπάθειες. Ένα νέο μέλος μπαίνει στην οικογένεια και η καθημερινότητα αλλάζει ριζικά!
Ειδικά για τη γυναίκα οι αλλαγές ξεκινούν ήδη από το σώμα της. Πέρα από τις ορμονικές αλλαγές, οι οποίες την καθιστούν ευάλωτη και ευερέθιστη, υπάρχει και το ζήτημα της απώλειας των κιλών της εγκυμοσύνης. Σε αυτό το σημείο η μητέρα ίσως αισθανθεί ότι χάνει τη θηλυκότητά της, ένα στοιχείο πολύ σημαντικό για τη γυναικεία ταυτότητα. Μπορεί να αισθανθεί ότι δεν είναι πλέον ποθητή και αυτό να επηρεάσει την αυτοεκτίμησή της αλλά και την ερωτική της ζωή με το σύντροφο.
Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότερο οι επιστήμες της νευρολογίας, ψυχιατρικής, και ψυχανάλυσης συνεργάζονται στενά με άλλους κλάδους της ιατρικής, όπως, για παράδειγμα, την γαστρεντερολογία για να καταδείξουν την άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση ψυχής και σώματος, στην υγεία και στην ασθένεια. Σίγουρα πολλοί από σας θα έχουν βιώσει ή ακούσει άλλους να μιλούν για τα λεγόμενα ψυχοσωματικά συμπτώματα και προβλήματα, ή ακόμα και χωρίς την χρήση του όρου αυτού, θα έχουμε ακούσει κάποιον να μιλά για πονοκεφάλους όταν στρεσάρεται, για πόνο στη μέση, για κοιλιακά άλγη ή διάρροιες σε περιόδους ψυχικής έντασης. Το κορμί μας αντιδρά με χειροπιαστά, αληθινά και φορές βασανιστικά σωματικά συμπτώματα στις δυσκολίες της ψυχής, αλλά και η ψυχή μας, γρήγορα αφουγκράζεται τις ασθένειες του σώματος και, μέσω της διάθεσης, μας αφυπνεί για τυχόν προβλήματα υγείας.
Τα τελευταία χρόνια, ολοένα και περισσότερο οι επιστήμες της νευρολογίας, ψυχιατρικής, και ψυχανάλυσης συνεργάζονται στενά με άλλους κλάδους της ιατρικής, όπως, για παράδειγμα, την γαστρεντερολογία για να καταδείξουν την άρρηκτα συνδεδεμένη σχέση ψυχής και σώματος, στην υγεία και στην ασθένεια. Σίγουρα πολλοί από σας θα έχουν βιώσει ή ακούσει άλλους να μιλούν για τα λεγόμενα ψυχοσωματικά συμπτώματα και προβλήματα, ή ακόμα και χωρίς την χρήση του όρου αυτού, θα έχουμε ακούσει κάποιον να μιλά για πονοκεφάλους όταν στρεσάρεται, για πόνο στη μέση, για κοιλιακά άλγη ή διάρροιες σε περιόδους ψυχικής έντασης. Το κορμί μας αντιδρά με χειροπιαστά, αληθινά και φορές βασανιστικά σωματικά συμπτώματα στις δυσκολίες της ψυχής, αλλά και η ψυχή μας, γρήγορα αφουγκράζεται τις ασθένειες του σώματος και, μέσω της διάθεσης, μας αφυπνεί για τυχόν προβλήματα υγείας.
Το διαζύγιο είναι ως επί τω πλείστον μια δυσάρεστη εμπειρία για το ζευγάρι που τη βιώνει αλλά και για τον στενό του, οικογενειακό περίγυρο. Άμεσα δε επιρρεάζονται τα παιδιά του ζευγαριού. Επίσης ο φόβος της πιθανής αρνητικής επίδρασης στα παιδιά όπως και η οικονομική αβεβαιότητα φαίνονται να είναι οι σημαντικότεροι ανασταλτικοί παράγοντες στο να χωρίσει ένα ζευγάρι όταν η σχέση του νοσεί και έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Είναι όμως πάντα «κακή» η λύση του διαζυγίου ή μήπως σε αρκετές περιπτώσεις είναι έστω και καθυστερημένα για το ζευγάρι η μόνη κίνηση υγείας και ειλικρίνειας που μπορεί να ωφελήσει όλους αυτούς που αφορά; Ας δούμε τα πράγματα όμως λίγο πιο αναλυτικά.
Το διαζύγιο είναι ως επί τω πλείστον μια δυσάρεστη εμπειρία για το ζευγάρι που τη βιώνει αλλά και για τον στενό του, οικογενειακό περίγυρο. Άμεσα δε επιρρεάζονται τα παιδιά του ζευγαριού. Επίσης ο φόβος της πιθανής αρνητικής επίδρασης στα παιδιά όπως και η οικονομική αβεβαιότητα φαίνονται να είναι οι σημαντικότεροι ανασταλτικοί παράγοντες στο να χωρίσει ένα ζευγάρι όταν η σχέση του νοσεί και έχει καταστραφεί ανεπανόρθωτα. Είναι όμως πάντα «κακή» η λύση του διαζυγίου ή μήπως σε αρκετές περιπτώσεις είναι έστω και καθυστερημένα για το ζευγάρι η μόνη κίνηση υγείας και ειλικρίνειας που μπορεί να ωφελήσει όλους αυτούς που αφορά; Ας δούμε τα πράγματα όμως λίγο πιο αναλυτικά.
