δυο

2730176_blog.jpg

Θα πρέπει να ήμουνα στην πέμπτη τάξη του δημοτικού σχολείου όταν για πρώτη φορά άκουσα από τον δάσκαλό μου να μας μιλά για τα ενδιαφέροντα πειράματα και τις αναζητήσεις του Gregor Mendel σχετικά με τη διερεύνηση των νόμων της κληρονομικότητας. Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι αυτές οι μελέτες είχαν γίνει σε φασολιές και στα φασόλια τους, και για πρώτη φορά τότε συνειδητοποίησα ότι και τα φυτά αποτελούν ζώντες οργανισμούς και υπόκεινται στους ίδιους νόμους με τα ζώα σε ό,τι αφορά την παρουσία των κληρονομικών χαρακτηριστικών τους και τη μεταβίβασή τους από την μια γενιά στην επόμενη!

Κάθε φορά που απαντώ ή ακούω τη λέξη «λίπος» έρχεται στο οπτικό πεδίο της θύμησής μου η εικόνα της πολύ χοντρής κυρίας της διπλανής μας αυλής (αυτά προ αμνημονεύτων χρόνων), της κυρά Αφροδίτης, που μόνο Αφροδίτη δεν έμοιαζε, ούτε με την πιο σκληρή δοκιμασία και το πιο βίαιο τέντωμα της ελαστικής δομής της οιασδήποτε καλόπιστης, κακόπιστης, ή και απλά ζωηρής φαντασίας. Και αμέσως μετά ξεφυτρώνουν μπροστά μου οι εφτά παχιές αγελάδες του ενυπνίου του Φαραώ. Αυτές ανεβαίνουν νωχελικά τη λασπερή πλαγιά της όχθης του Νείλου, και κοιτάζουν με το έκπληκτο βοϊδίσιο τους βλέμμα λοξά τον άρχοντα της Αιγύπτου, χωρίς ίχνος υποψίας να σκιάζει την αφελή φυσιογνωμία τους για τη μοίρα που τις αναμένει όταν σε λίγο θα αναδυθούν και οι εφτά κοκαλιάρες και άσχημες αγελάδες.

Κάθε φορά που απαντώ ή ακούω τη λέξη «λίπος» έρχεται στο οπτικό πεδίο της θύμησής μου η εικόνα της πολύ χοντρής κυρίας της διπλανής μας αυλής (αυτά προ αμνημονεύτων χρόνων), της κυρά Αφροδίτης, που μόνο Αφροδίτη δεν έμοιαζε, ούτε με την πιο σκληρή δοκιμασία και το πιο βίαιο τέντωμα της ελαστικής δομής της οιασδήποτε καλόπιστης, κακόπιστης, ή και απλά ζωηρής φαντασίας. Και αμέσως μετά ξεφυτρώνουν μπροστά μου οι εφτά παχιές αγελάδες του ενυπνίου του Φαραώ. Αυτές ανεβαίνουν νωχελικά τη λασπερή πλαγιά της όχθης του Νείλου, και κοιτάζουν με το έκπληκτο βοϊδίσιο τους βλέμμα λοξά τον άρχοντα της Αιγύπτου, χωρίς ίχνος υποψίας να σκιάζει την αφελή φυσιογνωμία τους για τη μοίρα που τις αναμένει όταν σε λίγο θα αναδυθούν και οι εφτά κοκαλιάρες και άσχημες αγελάδες.

Κάποτε, το καλάθι της νοικοκυράς (που εγώ τουλάχιστο το θυμάμαι σαν καλάθι του νοικοκύρη, γιατί μάλλον συχνότερα το χειριζότανε ο πατέρας μου παρά η μάνα μου), ήταν πραγματικό καλάθι, άξιο του ονόματός του, καμωμένο από χτυπητό, πλεγμένο καλάμι, με ολόκληρη προεξέχουσα στεφάνη γύρω από το άνω χείλος της περιμέτρου του, και με χερούλι σε σχήμα επιβλητικής αψίδας.

Κάποτε, το καλάθι της νοικοκυράς (που εγώ τουλάχιστο το θυμάμαι σαν καλάθι του νοικοκύρη, γιατί μάλλον συχνότερα το χειριζότανε ο πατέρας μου παρά η μάνα μου), ήταν πραγματικό καλάθι, άξιο του ονόματός του, καμωμένο από χτυπητό, πλεγμένο καλάμι, με ολόκληρη προεξέχουσα στεφάνη γύρω από το άνω χείλος της περιμέτρου του, και με χερούλι σε σχήμα επιβλητικής αψίδας.

Αυτά που συμβαίνουν μέσα στα άδυτα των επιστημονικών εργαστηρίων, σε μερικές περιπτώσεις, μοιάζουν με αποκυήματα επιστημονικής φαντασίας. Αλλά καμιά φορά συμβαίνει και το ακριβώς αντίστροφο: τα αποκυήματα επιστημονικής φαντασίας αποτελούν το έναυσμα για το σχεδιασμό και την έναρξη απίθανων ερευνητικών και κατασκευαστικών προγραμμάτων, με τρομακτικές σε σύλληψη και πρακτική εφαρμογή προεκτάσεις! Η ιστορία όμως που πρόκειται να σας διηγηθώ, αρχίζει ως πραγματικό γεγονός, χωρίς κανένα ίχνος φαντασίας, επιστημονικής είτε όχι.

Αυτά που συμβαίνουν μέσα στα άδυτα των επιστημονικών εργαστηρίων, σε μερικές περιπτώσεις, μοιάζουν με αποκυήματα επιστημονικής φαντασίας. Αλλά καμιά φορά συμβαίνει και το ακριβώς αντίστροφο: τα αποκυήματα επιστημονικής φαντασίας αποτελούν το έναυσμα για το σχεδιασμό και την έναρξη απίθανων ερευνητικών και κατασκευαστικών προγραμμάτων, με τρομακτικές σε σύλληψη και πρακτική εφαρμογή προεκτάσεις! Η ιστορία όμως που πρόκειται να σας διηγηθώ, αρχίζει ως πραγματικό γεγονός, χωρίς κανένα ίχνος φαντασίας, επιστημονικής είτε όχι.

Δεν θυμάμαι σε ποια ακριβώς τάξη του Δημοτικού σχολείου ο δάσκαλός μας ανάφερε, για πρώτη φορά στο μάθημα της Ιεράς Ιστορίας τον τρόπο με τον οποίο οι απόγονοι των Ισραηλιτών, που έφυγαν από την Αίγυπτο των Φαραώ, κυρίευσαν, υπό την αρχηγεία του Ιησού του Ναυή, την οχυρωμένη πόλη της Ιεριχούς. Θυμάμαι όμως πολύ καλά ότι η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για την κατεδάφιση των τειχών και την άλωση της πόλης μου φάνηκε σαν παρατραβηγμένη από τα μαλλιά και μάλλον απίθανη.

Δεν θυμάμαι σε ποια ακριβώς τάξη του Δημοτικού σχολείου ο δάσκαλός μας ανάφερε, για πρώτη φορά στο μάθημα της Ιεράς Ιστορίας τον τρόπο με τον οποίο οι απόγονοι των Ισραηλιτών, που έφυγαν από την Αίγυπτο των Φαραώ, κυρίευσαν, υπό την αρχηγεία του Ιησού του Ναυή, την οχυρωμένη πόλη της Ιεριχούς. Θυμάμαι όμως πολύ καλά ότι η μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε για την κατεδάφιση των τειχών και την άλωση της πόλης μου φάνηκε σαν παρατραβηγμένη από τα μαλλιά και μάλλον απίθανη.

Ήταν η εποχή που η ζωντανή μάζα στον πλανήτη μας αποτελείτο αποκλειστικά από μονοκύτταρα μικροσκοπικά οντάρια – τους προγόνους αυτών που σήμερα ονομάζουμε μικρόβια σε αφάνταστους αριθμούς και άπειρες ποικιλίες. Μέσα σε ολόκληρο τον αρχέγονο ωκεανό, τις λίμνες και τα ποτάμια, τα στάσιμα και τα τρεχούμενα ποτάμια, τα υπόγεια και τα επίγεια, σ ένα τοπίο γυμνό και άγονο, δίχως ίχνος από βλάστηση, δεν υπήρχε ούτε μια σταγόνα νερού που να μην περιείχε εκατομμύρια από αυτά τα μικροσκοπικά ζωντανά όντα.