ανθρώπους

new32_6860511a_m.jpg

Η αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση συνδέεται με την καλή ψυχική και σωματική υγεία. Αν πιστεύουμε ότι η αυτοεκτίμηση μας δεν εξαρτάται από εμάς τους ίδιους, τότε περιμένουμε την τύχη, κάποιο πρόσωπο ή γεγονός προκειμένου να την αποκτήσουμε. Αν δεν δείχνουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας δεν εκφράζουμε τις ανάγκες μας προσαρμόζουμε τη μας στις επιθυμίες των άλλων με αποτέλεσμα να έχουμε μονίμως το αίσθημα του ανικανοποίητου. Η επικοινωνία με τους άλλους μπορεί να γίνει δυσχερής κι ενισχύεται η αρνητική εικόνα του εαυτού και ο φόβος της απόρριψης. Αν δεν εμπιστευόμαστε τις ικανότητες μας και δεν υποστηρίζουμε τις επιθυμίες μας εξαρτόμαστε από την γνώμη των άλλων και δημιουργούμε το αίσθημα της εξάρτησης χωρίς να μπορούμε ν πραγματοποιήσουμε αλλαγές  σε ότι δε μας ικανοποιεί.

new39_200000Smiles.jpg

Τρία χρόνια μετράνε οι αιματηρές συγκρούσεις στη Συρία και ήδη 5,5 εκατομμύρια παιδιά έχουν επηρεαστεί από αυτές. Πάνω από 1 εκατομμύριο παιδιά έχουν αναγκαστεί μαζί με τις οικογένειές τους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και είναι απροετοίμαστα για το βαρύ χειμώνα.

Η TOMS είναι γνωστή για την αποστολή της να βοηθάει ανθρώπους που έχουν ανάγκη σε όλο τον κόσμο. Για κάθε ζευγάρι παπουτσιών TOMS που πωλείται ανά τον κόσμο, ένα παιδί παίρνει ένα ζευγάρι παπούτσια. Αυτό το χειμώνα, η TOMS σε συνεργασία με την UNICEF προσφέρει χειμωνιάτικες μπότες στα παιδιά της Συρίας για να τα βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τις παγωμένες ημέρες του χειμώνα.

Ο Sebastien Fries, Chief Giving Officer της TOMS εξηγώντας τους λόγους και το σκοπό συνεργασίας με την UNICEF αναφέρει μεταξύ άλλων:

new31_8518528a_s.jpg

Τι είναι ο Ιδεοψυχαναγκασμός;

Ο Ιδεοψυχαναγκασμος, ανήκει στις αγχώδεις διαταραχές και είναι μια κατάσταση που μερικές φορές μπορεί να είναι αρκετά σοβαρή και να επιμένει για χρόνια. Το άτομο που πάσχει από ιδεοψυχαναγκασμό παγιδεύεται από μια σειρά επαναληπτικών σκέψεων (ιδεοληψίες ή επιστημονικά «ψυχαναγκασμοί»), που αν και δίχως νόημα ακόμη και για τον ίδιο τον πάσχοντα, προκαλούν μεγάλη δυσφορία και είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν.

new30_3175606_xla.jpg

Η αγχώδης ή και καταθλιπτική ψυχική διάθεση των ανθρώπων (προκαλούμενης από το περιβάλλον στο οποίο καθημερινά ζούμε), φέρνει στο μυαλό μια συγκεκριμένη σκηνή από ένα ντοκιμαντέρ της ζωής των άγριων ζώων. Στην σκηνή αυτή, μία αγέλη βουβαλιών (ενός ισχυρότερου μυϊκά και σε όγκο ζώου),  δέχεται επίθεση από μία χούφτα λιονταριών. Όπως και στον άνθρωπο, σε μία τέτοια κατάσταση, ενεργοποιείται στο ζώο, η περιοχή του λεγόμενου «συναισθηματικού» εγκεφάλου, ο οποίος «δίνει εντολή» στο ζώο να τρέξει μακριά από τον κίνδυνο. Ο «συναισθηματικός» εγκέφαλος απλά «αντιδρά» άμεσα στον κίνδυνο λοιπόν με το να τρέξουμε μακριά του ή να «παλέψουμε» αυθόρμητα. Αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι η αγέλη των βουβαλιών να διασκορπιστεί ακατάσχετα, πολλά να απομονωθούν και έτσι να κατασπαραχθούν μεμονωμένα από τα λιοντάρια. Σε μία επόμενη σκηνή, μετά από πολλές απώλειες, η αγέλη των βουβαλιών επιτίθεται μαζικά και οργανωμένα («με λογική») κατά των λιονταριών, τα οποία αδυνατούν να αντιμετωπίσουν μία ενωμένη ομάδα. Έτσι κατατροπώνονται και αποχωρούν.

new33_exarthmenhagaph.JPG

Ο εθισμός στην αγάπη θεωρείται συχνά «λιγότερο σοβαρός» από τους άλλους εθισμούς, όπως ο καταναγκαστικός σεξουαλικός εθισμός, ο εθισμός στις διατροφικές διαταραχές ή στους αυτοτραυματισμούς. Ίσως γιατί ακούγεται πιο “ήπιος”. Στην πραγματικότητα αυτό είναι εξαιρετικά επώδυνο και μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο τόσο για τον εξαρτημένο όσο και για τους ανθρώπους με τους οποίους έρχονται σε επαφή. Πολλές αυτοκτονίες, δολοφονίες, βιασμοί και άλλα εγκλήματα πάθους έχουν τις ρίζες τους σε αυτόν τον εθισμό. Ο πολιτισμός μας έχει δοξάσει τον εθισμό στην αγάπη με την έννοια ότι ερωτεύομαστε και είμαστε «πιο ευτυχισμένοι από ποτέ.» Αυτό αγνοεί τις βάσεις που οι σχέσεις απαιτούν. Πολλές σχέσεις αγάπης που απεικονίζονται στα μέσα ενημέρωσης πραγματικά είναι σχέσεις εξαρτημένης αγάπης.

new33_exarthmenhagaph.JPG

Ο εθισμός στην αγάπη θεωρείται συχνά «λιγότερο σοβαρός» από τους άλλους εθισμούς, όπως ο καταναγκαστικός σεξουαλικός εθισμός, ο εθισμός στις διατροφικές διαταραχές ή στους αυτοτραυματισμούς. Ίσως γιατί ακούγεται πιο “ήπιος”. Στην πραγματικότητα αυτό είναι εξαιρετικά επώδυνο και μπορεί να είναι πολύ επικίνδυνο τόσο για τον εξαρτημένο όσο και για τους ανθρώπους με τους οποίους έρχονται σε επαφή. Πολλές αυτοκτονίες, δολοφονίες, βιασμοί και άλλα εγκλήματα πάθους έχουν τις ρίζες τους σε αυτόν τον εθισμό. Ο πολιτισμός μας έχει δοξάσει τον εθισμό στην αγάπη με την έννοια ότι ερωτεύομαστε και είμαστε «πιο ευτυχισμένοι από ποτέ.» Αυτό αγνοεί τις βάσεις που οι σχέσεις απαιτούν. Πολλές σχέσεις αγάπης που απεικονίζονται στα μέσα ενημέρωσης πραγματικά είναι σχέσεις εξαρτημένης αγάπης.

new32_11874550a_s.jpg

Η αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση συνδέεται με την καλή ψυχική και σωματική υγεία. Αν πιστεύουμε ότι η αυτοεκτίμηση μας δεν εξαρτάται από εμάς τους ίδιους, τότε περιμένουμε την τύχη, κάποιο πρόσωπο ή γεγονός προκειμένου να την αποκτήσουμε. Αν δεν δείχνουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και τις δυνάμεις μας δεν εκφράζουμε τις ανάγκες μας προσαρμόζουμε τη μας στις επιθυμίες των άλλων με αποτέλεσμα να έχουμε μονίμως το αίσθημα του ανικανοποίητου. Η επικοινωνία με τους άλλους μπορεί να γίνει δυσχερής κι ενισχύεται η αρνητική εικόνα του εαυτού και ο φόβος της απόρριψης. Αν δεν εμπιστευόμαστε τις ικανότητες μας και δεν υποστηρίζουμε τις επιθυμίες μας εξαρτόμαστε από την γνώμη των άλλων και δημιουργούμε το αίσθημα της εξάρτησης χωρίς να μπορούμε ν πραγματοποιήσουμε αλλαγές  σε ότι δε μας ικανοποιεί.

new31_11514680a_s.jpg

Τι είναι ο Ιδεοψυχαναγκασμός;

Ο Ιδεοψυχαναγκασμος, ανήκει στις αγχώδεις διαταραχές και είναι μια κατάσταση που μερικές φορές μπορεί να είναι αρκετά σοβαρή και να επιμένει για χρόνια. Το άτομο που πάσχει από ιδεοψυχαναγκασμό παγιδεύεται από μια σειρά επαναληπτικών σκέψεων (ιδεοληψίες ή επιστημονικά «ψυχαναγκασμοί»), που αν και δίχως νόημα ακόμη και για τον ίδιο τον πάσχοντα, προκαλούν μεγάλη δυσφορία και είναι πολύ δύσκολο να ξεπεραστούν.

new30_7962000_ma.jpg

Η αγχώδης ή και καταθλιπτική ψυχική διάθεση των ανθρώπων (προκαλούμενης από το περιβάλλον στο οποίο καθημερινά ζούμε), φέρνει στο μυαλό μια συγκεκριμένη σκηνή από ένα ντοκιμαντέρ της ζωής των άγριων ζώων. Στην σκηνή αυτή, μία αγέλη βουβαλιών (ενός ισχυρότερου μυϊκά και σε όγκο ζώου),  δέχεται επίθεση από μία χούφτα λιονταριών. Όπως και στον άνθρωπο, σε μία τέτοια κατάσταση, ενεργοποιείται στο ζώο, η περιοχή του λεγόμενου «συναισθηματικού» εγκεφάλου, ο οποίος «δίνει εντολή» στο ζώο να τρέξει μακριά από τον κίνδυνο. Ο «συναισθηματικός» εγκέφαλος απλά «αντιδρά» άμεσα στον κίνδυνο λοιπόν με το να τρέξουμε μακριά του ή να «παλέψουμε» αυθόρμητα. Αποτέλεσμα των παραπάνω, είναι η αγέλη των βουβαλιών να διασκορπιστεί ακατάσχετα, πολλά να απομονωθούν και έτσι να κατασπαραχθούν μεμονωμένα από τα λιοντάρια. Σε μία επόμενη σκηνή, μετά από πολλές απώλειες, η αγέλη των βουβαλιών επιτίθεται μαζικά και οργανωμένα («με λογική») κατά των λιονταριών, τα οποία αδυνατούν να αντιμετωπίσουν μία ενωμένη ομάδα. Έτσι κατατροπώνονται και αποχωρούν.

new23_9077160_s.jpg

Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε το φαγητό αντικαθρεπτίζει πιο ενδόμυχες πτυχές του εαυτού μας. Όλοι μας κάποια φορά έχουμε πει πως τρώμε πολύ ή λίγο στη λύπη μας, αντίστοιχα και στη χαρά ή στο άγχος μας. Αυτό είναι ένα ζήτημα κυρίως ιδιοσυγκρασιακό που κατά κύριο λόγο καθορίζεται από τις καταβολές μας αλλά και τα πρωταρχικά μας βιώματα που σχετίζονται με το φαγητό. Ανάλογα με τις ασυνείδητες συνδέσεις που έχει κάνει κανείς γύρω από την τροφή, το μαγείρεμα, τη συμπεριφορά στο τραπέζι, την κοινωνικοποίηση μέσω του φαγητού, θα χρησιμοποιήσει το φαγητό εκτός του για να τραφεί, για να συμβολοποιήσει επίσης εσωτερικές συναισθηματικές διαστάσεις του ψυχισμού του.