«Αυτό που μπορούμε να κάνουμε για να μην υποφέρουμε ‘περισσότερο’, δεν είναι να αγαπάμε ‘λιγότερο’, αλλά να μάθουμε, όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού ή της απώλειας να μη μένουμε κολλημένοι σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια.

Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης και επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. Πέρασε τη νύχτα μαζί με άλλους στο καταφύγιο. Το πρωί το χιόνι έχει σκεπάσει για τα καλά το βουνό, πράγμα που κάνει την αναρρίχηση ακόμη πιο δύσκολη.

Μια Αρχαία Κινέζικη ιστορία λέει ότι μια αόρατη κόκκινη κλωστή συνδέει όλους εκείνους που προορίζονται για να συναντηθούν ανεξάρτητα από το χρόνο, τον τόπο, ή τις περιστάσεις. Το νήμα μπορεί να τεντώσει ή μπερδευτεί, αλλά ποτέ δεν σπάει…

Είναι σημείο των καιρών ο αγαπημένος μας γιατρός να είναι ο ψυχολόγος κι αν δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα για συνεδρίες, μαζευόμαστε σε group therapy με τους φίλους μας κι αναλύουμε συμπεριφορές, κουσούρια κι ό,τι δυσνόητο μας συμβαίνει.

Αδιανόητο και άξιο τεράστιας απορίας φαντάζει, το να παύει κάποιος να δίνει αγκαλιές, στα άτομα μιας πιο προχωρημένης ηλικίας. Οικτρό βασικά είναι, ούτε αδιανόητο, ούτε άξιο απορίας. Οικτρό. Τι πα να πει δηλαδή; Πως άμα γίνει κανείς «ηλικιωμένος», καθίσταται ταυτόχρονα και ανάξιος σημασίας; Ανάξιος αγάπης; Ανάξιος αγκαλιάς;

Υπάρχουν αυτές οι μικρές τρυφερές στιγμές μας που θέλουμε να ξαναγυρίσουμε στις ρίζες μας, να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο παρελθόν μας, να θυμηθούμε κάτι απ’ τη μικρή μας προσωπική ιστορία και να γίνουμε ήρωες του δικού μας κάποτε.

Ποτέ δε θα σκεφτώ την αποτυχία και θα πετάξω απ’ το λεξιλόγιο μου λέξεις και φράσεις σαν: «σταμάτα, δεν μπορώ, ανίκανος, αδύνατο δε γίνεται, απίθανο, αποτυχία, ανεφάρμοστο, χωρίς ελπίδα, υποχώρηση», γιατί είναι λέξεις των κουτών.

Τους βλέπεις να γελούν δυνατά, κάνουν θόρυβο από μακριά και πολύ πιθανόν να σε παρασέρνουν στο ρυθμό τους. Το γέλιο τους βαθύ και γάργαρο, σε κάνει να θυμάσαι πως κάπου εκεί έξω υπάρχει ευτυχία και χαρά. Ή απλώς πως κάπου εκεί, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να δουν την ευτυχία στο καθετί.

Δοκίμασε να σκεφτείς ελαφρώς διαφορετικά από τον κόσμο και όλοι θα αρχίσουν να σε υποπτεύονται: κάτι δεν πάει καλά, είσαι τρελός.

Δεν εργαζόμαστε πλέον  για να ζούμε, αλλά ζούμε για να εργαζόμαστε και κυνηγάμε ένα άπιαστο όνειρο, πουλιά ταξιδιάρικα που όσο τα κυνηγάμε τόσο εκείνα πετάνε μακριά μας…