Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος και συγγραφέας κ. Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει:

Η αγκαλιά έχει πάρα πολλά οφέλη για την ψυχολογία και την υγεία μας.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει όλη τους την ζωή και έχουν συναισθανθεί ολοκληρωτικά την ύπαρξη τους, πίσω από μια ή πολλές ταμπέλες..

Το πιο κεντρικό και πυρηνικό σημείο της ύπαρξης μας είναι το συναίσθημα και η πιο βασική ανάγκη μας είναι η συναισθηματική επικοινωνία, που χτίζει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στην ύπαρξη μας.

Κάθε παιδί χρειάζεται να μπορεί να έχει γερές ρίζες και κίνητρο για να πετάει.

Μπαλαρίνες που χάθηκαν σε αποτυχημένες πιρουέτες. Γιατροί που ξέμειναν με την ασπιρίνη, πικρή στο στόμα. Δικηγόροι που επιχειρηματολογούν μοναχικά χωρίς αντίλογο. Επιστήμονες που η τύχη τους έριξε στο γκισέ μιας γραμματείας. Καθηγητές που δεν δίδαξαν ποτέ κανέναν: Πόσοι από αυτούς τους φιλόδοξους επαγγελματίες -που η πορεία τους έστειλε αλλού- δεν είμαστε γονείς που αποφασίσαμε να επενδύσουμε στα παιδιά μας, χτίζοντας το μέλλον τους; Πόσοι από εμάς δεν επιθυμούμε να ζήσουμε το δικό μας χαμένο όνειρο μέσα από τα παιδιά μας;

Τα όρια, μπορεί κανείς να μιλά για αυτά μέρες! Τα όρια αφορούν όλους μας και υπάρχουν παντού.

Σκεφτόμουν ότι είναι αδύνατο να γίνεις κάποτε μια σωστή μαμά, αν δεν θυμηθείς πρώτα κι αν δεν θυμάσαι διαρκώς, τι σόι παιδί υπήρξες.

Κάθε πρωί οι γείτονες από το απέναντι μπαλκόνι βλέπουν την 40χρονη Αννα να παίρνει αγκαλιά την τετράχρονη κόρη της, τη σχολική τσάντα και το παιδικό μπουφάν και να κατεβαίνει τρικλίζοντας τα εξωτερικά σκαλιά του σπιτιού της από το δεύτερο όροφο στο ισόγειο!

Γιατί πάντα στα δύσκολα έρχεται στο μυαλό μας η μάνα μας;

Όταν σκατοχαρείς θα πάρεις τον φίλο, την φίλη, τον γκόμενο, την γκόμενα. Της μάνας «θα της τα πω στο σπίτι». Αν της τα πω. Όταν όμως αγγίξεις τα σκατά, όταν πιάσεις πάτο, πάντα τη μάνα θα ζητήσεις. Για να μιλήσεις, να γκρινιάξεις, να κλάψεις. Λες και σαν από μια σαδιστική τάση θα νιώσεις καλύτερα αν της μαυρίσεις την ψυχή, αν μοιραστείς το πρόβλημα μαζί της.