Πρόλογος…

Πόσο συχνά ακούγατε μεγαλώνοντας εκφράσεις όπως:

• «Πρόσεχε, θα πνιγείς!»

«Δεν έχει αυξηθεί το μπούλινγκ στα σχολεία;», «δεν έχει χαλάσει η εκπαίδευση;», «τι να κάνουμε με τη μικρή που τσιρίζει;», «έχουν αγριέψει οι εποχές, τα παιδιά μας κινδυνεύουν», είναι μερικές από τις φράσεις που άκουσα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού από γονείς με μικρά παιδιά, μόλις πληροφορούνταν την ιδιότητά μου. Είναι άξιον παρατήρησης, κάθε φορά που υπάρχει στην παρέα κάποιος ψυχολόγος οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη να ανοιχτούν, να εξωτερικεύσουν τις σκέψεις τους και τους προβληματισμούς τους. Και είναι λογικό. Υπάρχει πολύ μεγάλη ανάγκη για στήριξη, κατανόηση, ένα αυτί να τα πεις, και μάλιστα ένα αυτί που νιώθεις ότι κάτι ξέρει παραπάνω από έναν απλό φίλο.

Κάθε καλοκαίρι πηγαίνουμε στο νησί. Εγώ και η μικρή μου κόρη. Για 15 μέρες που φαντάζουν μήνες ολόκληροι γιατί εκεί δεν τρέχεις πια να προλάβεις τίποτα. Το μυαλό και το κορμί σκορπάνε σε καθημερινές μικρές απολαύσεις, βουτιές, ξυπόλητα πόδια, βαρκάδες, δροσερά αεράκια και όλα αυτά που σημαίνουν καλοκαίρι.

Γράφω αυτό το κείμενο από το χολ στην κορυφή της σκάλας γιατί οι δυο γιοι μου δεν λένε να μείνουν στο δωμάτιο τους και να ξαπλώσουν στα κρεβάτια τους παρά μόνο αν κάτσω εδώ στο κεφαλόσκαλο λέγοντας «στο κρεβάτι σου» και «μείνε στο κρεβάτι σου – το εννοώ» και «όχι άλλο νερό» και «θα χάσεις χρόνο απ’ τον υπολογιστή αν ξανασηκωθείς απ’ το κρεβάτι σου», μέχρι να αποφασίσουν και οι δυο να υποχωρήσουν, να χωθούν κάτω απ’ τα σκεπάσματα και να κοιμηθούν.

Ακούν, νιώθουν, οσφραίνονται την αγωνία, το φόβο, το θυμό, την κούραση, την ένταση…

Γραμμένο για εμάς τους μεγάλους, από τον αγαπημένο των παιδιών, Ευγένιο Τριβιζά.

Νομίζω οτι ο έρωτας δεν θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα…

Περπατώντας στο βουνό στις διακοπές μου  βρέθηκα μπροστά σε έναν άνθρωπο που παραλίγο να αφήσει  την τελευταία του πνοή στο μονοπάτι του Βίκου. Δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία -καμιά 70αριά- αλλά ζεστάθηκε υπερβολικά από την απότομη ανάβαση καλοκαιριάτικα, σταμάτησε ξέπνοος και έχασε τις αισθήσεις του. Κανείς από τους συνοδοιπόρους του δεν ήξερε πώς να αντιδράσει – ευτυχώς από το σημείο πέρναγε ένας αθλητής που ήξερε από πρώτες βοήθειες και τον συνέφερε…

Η μυρωδιά, λένε, είναι μνήμη, το ίδιο και η γεύση, το ίδιο και ένα τραγούδι, ένας ήχος. Και έτσι είναι. Κάπως έτσι θέλω να με θυμάσαι όταν μεγαλώσεις. Δεν με νοιάζει να αναμασάς τσιτάτα και συμβουλές που σου έδωσα κάποτε. Θα βρεις δικούς σου κανόνες, θα δοκιμάσεις στο χρόνο όλα όσα σου έχω πει. Άλλα θα τα πετάξεις, και άλλα θα τα κρατήσεις. Αλλά αυτό δεν θα είμαι εγώ. Θα είσαι εσύ, που απλά τα χρησιμοποίησες με τον δικό σου τρόπο.

Διάβασα, πρόσφατα, πως στην Αθήνα υπάρχει ψυχολόγος για σκύλους, που μάλιστα κοστολογεί την επίσκεψή του εκατό ευρώ! Μου θύμισε κάτι παλιά δημοσιεύματα που έλεγαν πως η ποπ σταρ Μαντόνα έχει από δύο παιδοψυχολόγους για το κάθε παιδί, ώστε να μπορούν να διαχειρίζονται το βάρος του ονόματος της μητέρας τους και τις συχνές μετακινήσεις της, και έναν ψυχολόγο για τον σκύλο της.