Η σύγκρουση στην οικογένεια είναι μια αναπόφευκτη κατάσταση. Οι οικογένειες που δε συγκρούονται ποτέ και φέρονται σαν όλα να πηγαίνουν τέλεια, ενώ υπάρχουν προβλήματα που παρακάμπτονται και μένουν σε εκκρεμότητα και δε δίνουν τη δυνατότητα εύρεσης λύσης, στα καθημερινά θέματα που προκύπτουν, δημιουργούν συσσώρευση των δυσκολιών, οι οποίες μπορούν να φέρουν οριστική διάλυση μετά από κάποια χρόνια συζυγικής σχέσης.
Η σύγκρουση στην οικογένεια είναι μια αναπόφευκτη κατάσταση. Οι οικογένειες που δε συγκρούονται ποτέ και φέρονται σαν όλα να πηγαίνουν τέλεια, ενώ υπάρχουν προβλήματα που παρακάμπτονται και μένουν σε εκκρεμότητα και δε δίνουν τη δυνατότητα εύρεσης λύσης, στα καθημερινά θέματα που προκύπτουν, δημιουργούν συσσώρευση των δυσκολιών, οι οποίες μπορούν να φέρουν οριστική διάλυση μετά από κάποια χρόνια συζυγικής σχέσης.
Το θέμα της πρόληψης και της προαγωγής της υγείας ενός νέου ανθρώπου προέρχεται από όλα τα στοιχεία που τον περιβάλλουν δηλαδή από την οικογένεια, την κοινότητα, τη γειτονιά, το σχολείο, τον τρόπο διαβίωσης, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τις ομάδες των φίλων.
Το θέμα της πρόληψης και της προαγωγής της υγείας ενός νέου ανθρώπου προέρχεται από όλα τα στοιχεία που τον περιβάλλουν δηλαδή από την οικογένεια, την κοινότητα, τη γειτονιά, το σχολείο, τον τρόπο διαβίωσης, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, τις ομάδες των φίλων.
Η Ελλειμματική Προσοχή – Υπερκινητικότητα θεωρείται η πιο σημαντική παιδοψυχιατρική διαταραχή, με σοβαρό κόστος στο παιδί και την κοινωνία.
Τα παιδιά με Ελλειμματική Προσοχή – Υπερκινητικότητα (ΔΕΠ-Υ) αποτελούν:
Καταλαβαίνουμε πόσο δυσκολεύει τα παιδιά με υπερκινητικές διαταραχές, η συνεχής απαίτηση του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος να ενεργοποιούν και να δραστηριοποιούν το αριστερό τους ημισφαίριο, να συνεργάζονται, να τηρούν κανόνες λεκτικούς και σημασιολογικούς, να ακολουθούν συγκεκριμένες μνημονικές οδηγίες, να προσαρμόζονται συνεχώς σε νέες απαιτήσεις, να απαντούν και να συγκρατούν μακροσκελή κείμενα, κατά γράμμα και κατά σειρά, και εν γένει να διατηρούν ενεργή την αναπαράσταση λεκτικών ερεθισμάτων.
Αν και η εφηβεία έχει το μερίδιό της σε προβλήματα, όπως κάθε άλλο στάδιο της ψυχο-κοινωνικής ανάπτυξης του ανθρώπου, ο φόβος μας για εκδήλωση σοβαρών συναισθηματικών διαταραχών στο στάδιο αυτό –περισσότερο απ’ ότι σε άλλα στάδια- δεν είναι ρεαλιστικός.
Μολονότι στην περίπτωση των μαθησιακών δυσκολιών οι ειδικοί επικεντρώνονται συνήθως στα προβλήματα που σχετίζονται με τα σχολικά επιτεύγματα του παιδιού, στην πραγματικότητα τα άτομα αυτά πλήττονται σε όλες τις πλευρές της καθημερινής τους ζωής, όπως οι παρακάτω:
Το να είσαι γονιός αν και μοιάζει να είναι ένα πολύ υποτιμημένο “επάγγελμα”, είναι σίγουρα πολύ απαιτητικό. Αντίθετα με οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα είναι ισόβιο. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για επάγγελμα, πρόκειται για την ίδια τη ζωή σου. Ακόμη κι αν δουλεύεις, εξακολουθείς να είσαι γονιός σε πλήρη απασχόληση.
Ως ενήλικες έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι τα παιδιά ζουν σ’έναν κόσμο ανέμελο, απαλλαγμένο από άγχος και στενοχώριες. Στην πραγματικότητα συμβαίνει συχνά το αντίθετο. Ακόμη και τα πολύ μικρά παιδιά αισθάνονται συχνά άγχος και ανησυχούν για πολλούς λόγους, άλλα σε μικρότερο κι άλλα σε μεγαλύτερο βαθμό κι ένταση.
