Η χοληστερόλη ή χοληστερίνη, όπως είναι ευρέως γνωστή, είναι μία χημική ουσία (στερόλη), που αυξάνει στον οργανισμό με την κατανάλωση λιπαρών ουσιών. Το όχημα μεταφοράς της χοληστερόλης των τροφών είναι τα χυλομικρά μέσω των οποίων η εξωγενώς απορροφούμενη χοληστερόλη μεταφέρεται στο ήπαρ.
Μέσα από εκατοντάδες επιστημονικές έρευνες και μη εύστοχη ίσως επικοινωνιακή τακτική έχει περάσει στο κοινό η άποψη πως οποιδήποτε τρόφιμο περιέχει λιπαρά είναι δυνητικά επιβλαβές για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Μάταια προσπαθούν οι διαιτολόγοι να διευκρινίσουν πως δεν είναι όλα τα είδη των λιπών βλαβερά και πως τα λιπίδια αποτελούν μια μεγάλη κατηγορία ενώσεων με πολλές υποκατηγορίες. Έτσι, η χοληστερόλη ανήκει σε διαφορετική κατηγορία λιπαρών από τα τριγλυκερίδια, ενώ τα μονοακόρεστα λιπαρά οξέα διαφέρουν από τα πολυακόρεστα, τα κορεσμένα και τα τρανς λιπαρά οξέα ως προς το λειτουργικό τους αποτέλεσμα στα λιπίδια του αίματος.
Μέσα από εκατοντάδες επιστημονικές έρευνες και μη εύστοχη ίσως επικοινωνιακή τακτική έχει περάσει στο κοινό η άποψη πως οποιδήποτε τρόφιμο περιέχει λιπαρά είναι δυνητικά επιβλαβές για τον ανθρώπινο οργανισμό.
Μάταια προσπαθούν οι διαιτολόγοι να διευκρινίσουν πως δεν είναι όλα τα είδη των λιπών βλαβερά και πως τα λιπίδια αποτελούν μια μεγάλη κατηγορία ενώσεων με πολλές υποκατηγορίες. Έτσι, η χοληστερόλη ανήκει σε διαφορετική κατηγορία λιπαρών από τα τριγλυκερίδια, ενώ τα μονοακόρεστα λιπαρά οξέα διαφέρουν από τα πολυακόρεστα, τα κορεσμένα και τα τρανς λιπαρά οξέα ως προς το λειτουργικό τους αποτέλεσμα στα λιπίδια του αίματος.
Στην όχι και τόσο μακρινή εκείνη εποχή, προς το τέλος της δεκαετίας του 1920, τα καλοκαίρια, κάθε Πέμπτη βράδυ, γύρω στις 9 με 11 μμ, τα «καραβάνια» με τις γκαμήλες περνούσαν, νωχελικά, λικνιστικά, ήρεμα και αθόρυβα μέσα στη νύχτα, από το δρόμο που ήταν μπροστά στο σπίτι μας στην Κερύνεια. Οι γκαμήλες, αυτά τα «πλοία της ερήμου,» διάβαιναν φορτωμένες με τα κηπευτικά, τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια, τα λεμόνια, τις πατάτες, το κολοκάσι, τα λαχανικά, τα καρπούζια και τα πεπόνια, τα αμύγδαλα και τα καρύδια και με όλη την ποικιλώνυμη σοδιά της καταπράσινης περιοχής του Καραβά και της Λαπήθου. Αλλά δεν ήταν μονάχα οι γκαμήλες.
Στην όχι και τόσο μακρινή εκείνη εποχή, προς το τέλος της δεκαετίας του 1920, τα καλοκαίρια, κάθε Πέμπτη βράδυ, γύρω στις 9 με 11 μμ, τα «καραβάνια» με τις γκαμήλες περνούσαν, νωχελικά, λικνιστικά, ήρεμα και αθόρυβα μέσα στη νύχτα, από το δρόμο που ήταν μπροστά στο σπίτι μας στην Κερύνεια. Οι γκαμήλες, αυτά τα «πλοία της ερήμου,» διάβαιναν φορτωμένες με τα κηπευτικά, τα πορτοκάλια, τα μανταρίνια, τα λεμόνια, τις πατάτες, το κολοκάσι, τα λαχανικά, τα καρπούζια και τα πεπόνια, τα αμύγδαλα και τα καρύδια και με όλη την ποικιλώνυμη σοδιά της καταπράσινης περιοχής του Καραβά και της Λαπήθου. Αλλά δεν ήταν μονάχα οι γκαμήλες.
