Το αίμα του δράκου του Κόμοντο περιέχει μια σημαντική ένωση που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι θα μπορούσε να προσφέρει μια νέα θεραπεία για την αντιμετώπιση της μόλυνσης των πληγών.

Το σάλιο του μεγαλύτερου ερπετού στον κόσμο φιλοξενεί πολλά διαφορετικά είδη βακτηρίων, τα οποία κατά κάποιο τρόπο δεν το επηρεάζουν.

Οι επιστήμονες στο Πανεπιστήμιο George Mason των ΗΠΑ δημιούργησαν μία συνθετική ένωση, η οποία βασίζεται σε ένα μόριο που βρίσκεται στο αίμα του δράκου του Κόμοντο και που έχει αντιμικροβιακή δράση. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι βοήθησε την επούλωση μολυσμένα τραυμάτων σε δοκιμές που έγιναν στο εργαστήριο σε ποντίκια.

Η μελέτη – που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση Biofilms και Microbiomes – υποστηρίζει ότι η πρωτεΐνη που δημιουργήθηκε θα μπορούσε ενδεχομένως να εξελιχθεί σε ένα αντιβιοτικό στο μέλλον.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτό θα μπορούσε να είναι ένα βήμα μπροστά στην προσπάθεια να δημιουργηθούν νέα αντιβιοτικά που απαιτούνται για την καταπολέμηση υπερανθεκτικών στα αντιβιοτικά μικροβίων.

Οι δράκοι του Κόμοντο που ζουν  σε πέντε νησιά στην Ινδονησία έχουν πάνω από 80 βακτηριακά στελέχη στο στόμα τους, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων που προκαλούν δηλητηρίαση ή σήψη. Όμως οι τεράστιες σαρκοβόρες σαύρες, που, ναι, επιτίθενται και στον άνθρωπο,  δεν παθαίνουν κάτι από τα παθογόνα βακτήρια – γεγονός που υποδηλώνει ότι έχουν ανοσία.

Με επικεφαλής τη Monique van Hoek, η ερευνητική ομάδα με έδρα τη Βιρτζίνια των ΗΠΑ, ανακάλυψε ότι η συνθετική πρωτεΐνη DRGN-1 λειτούργησε καλά στα μολυσμένα τραύματα ποντικιών, απέναντι σε δύο υπερενθεκτικά βακτηριακά στελέχη, τις ψευδομονάδες τις αεριογόνες (Pseudomonas aeruginosa) και τον χρυσίζοντα σταφυλόκοκκο (Staphlyococcus aureus ή απλώς MRSA).

Αυτά τα δύο βακτήρια είναι ιδιαίτερα δύσκολο να θεραπευτούν καθώς κολλούν μεταξύ τους για να σχηματίσουν αποικίες (ή βιοφίλμ) οι οποίες αντέχουν πολύ περισσότερο στα αντιβιοτικά σε σχέση με ένα μόνο βακτήριο.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι η DRGN-1 βοηθά την επούλωση πληγών τόσο μέσω της αντιμικροβιακής δράσης της όσο και με την ώθηση  των κυττάρων του δέρματος να μεταβούν στην περιοχή και να κλείσουν το τραύμα.

Αν και έχει δοκιμαστεί μόνο σε ποντίκια και μόνο σε δύο βακτηριακά στελέχη, πιστεύουν ότι η DRGN-1 είναι ένας καλός υποψήφιος για πρόσθετες μελέτες και βάση για την πιθανή ανάπτυξη ενός θεραπευτικού παράγοντα για τις μολυσμένες πληγές.

Πηγή : http://www.iatrikanews.gr/