Γνωρίζω βάρκες…
που μένουν στο λιμάνι από φόβο
μην τυχών και τα ρεύματα τις παρασύρουν και τις ρίξουν πάνω στα βράχια.

Γνωρίζω βάρκες…
που σκουριάζουν στο λιμάνι
επειδή δεν ριψοκινδύνεψαν ποτέ να ανοίξουν τα πανιά τους.

Γνωρίζω βάρκες…
που ξεχνούν να αναχωρήσουν
επειδή φοβούνται την θάλασσα για να μην γεράσουν
και τα κύματα δεν τις έχουν μεταφέρει ποτέ πουθενά,
το ταξίδι τους σταμάτησε ακόμα πριν ξεκινήσει.

Γνωρίζω βάρκες…
τόσο πολύ αλυσοδεμένες
που ξέμαθαν πως να απελευθερωθούν.

Γνωρίζω βάρκες…
που παραμένουν να κουνιούνται πάνω στο κύμα
γιατί είναι σίγουρες πως δεν θα αναποδογυρίσουν.

Γνωρίζω βάρκες…
που πηγαίνουν σε ομάδες
να αντιμετωπίσουν τον δυνατό αέρα πέρα από κάθε φόβο.

Γνωρίζω βάρκες…
που γδέρνονται λίγο
στις ρότες των ωκεανών όπου τις φέρνει το παιχνίδι τους.

Γνωρίζω βάρκες…
που δεν έπαψαν ποτέ να βγαίνουν κάθε μέρα της ζωής τους
και που δεν φοβούνται να ξεκινήσουν και αψηφώντας
τους κινδύνους.

Γνωρίζω βάρκες…
που επιστρέφουν στο λιμάνι «πληγωμένες» παντού
αλλά πιο θαραλέες και πιο δυνατές.

Γνωρίζω βάρκες…
που ξεχειλίζουν από ήλιο
γιατί μοιράστηκαν υπέροχα χρόνια.

Γνωρίζω βάρκες…
που επιστρέφουν πάντα μετά το ταξίδι,
μέχρι την τελευταία τους μέρα,
και είναι έτοιμες να ξανανοίξουν τα πανιά τους
γιατί έχουν μια καρδιά μεγάλη σαν τον ωκεανό!

Jacques Brel

Πηγή : http://enallaktikidrasi.com/