Πλησιάζοντας την πόλη του Μεξικού, βλέπεις από το αεροπλάνο μια τεράστια έκταση, τόσο πυκνοκατοικημένη όσο ίσως καμία άλλη πόλη στον κόσμο.
Μια ματιά στον τουριστικό οδηγό που είχα μαζί μου, μού έδωσε την απάντηση. Ο δήμος της πόλης του Μεξικού αριθμεί περίπου 8 εκ κατοίκους αλλά μαζί με τους γειτονικούς δήμους συνθέτουν μια τεράστια πόλη που φιλοξενεί 22 εκ κατοίκους!
Ήταν προφανές ότι πηγαίναμε σε έναν προορισμό διαφορετικό, σε μια χώρα με παραδόσεις, μνημεία, τρόπο ζωής και χρώμα αλλά και κοινωνικές ανισότητες όλα τόσο έντονα ώστε σίγουρα το ταξίδι αυτό θα ήταν εμπειρία ζωής.
Οι πληροφορίες που είχαμε πριν ξεκινήσουμε ήταν σαφείς. Μας είχαν προειδοποιήσει ότι είναι ίσως η πιο επικίνδυνη πρωτεύουσα της Κεντρικής Αμερικής, ότι δεν θα έπρεπε να κουβαλάμε πολλά χρήματα, κάμερες, τσαντάκια κι αν είναι ακόμη δυνατόν τα ρούχα μας να μην έχουν φίρμα!
Ντυμένοι ανάλογα φτάσαμε στο αεροδρόμιο της πόλης τους Μεξικού όπου μας περίμενε άνθρωπος του ξενοδοχείου ο οποίος θα μας διευκόλυνε στις μετακινήσεις μας. Μπαίνοντας στο αυτοκίνητό, στο πίσω κάθισμα, μας συμβούλεψε να αφήσουμε το τσαντάκι μας χαμηλά στα πόδια μας ενώ στην συνέχεια έκπληκτοι τον είδαμε να κλείνει αυτόματα τις πόρτες, να κατεβάζει τις ασφάλειες ενώ μας ζήτησε να μην ανοίξουμε τα παράθυρα. Μας ενημέρωσε ότι αν χρειαζόμασταν ταξί θα έπρεπε να είναι μόνο από πιάτσα ή με ραντεβού. Η κίνηση σε κάποια σημεία ήταν ανυπόφορη και η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο διήρκεσε 40 περίπου λεπτά.
Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν, στης Zona Rosa σε μια από τις πιο ασφαλείς περιοχές με πολλά εστιατόρια, καφέ, μπαρ, κέντρο της ομοφυλόφιλης κοινότητας της πόλης όπως συνειδητοποιήσαμε λίγο αργότερα.
Μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω άρχιζε η μεγαλύτερη λεωφόρος της πόλης η Paseo de la Reforma. Από εκεί και αφού ακολουθήσαμε τις ίδιες διαδικασίες ασφαλείας αρχίσαμε την ξενάγηση στην πόλη. Πρώτη στάση στο άγαλμα της Άρτεμις Κυνηγού (Diana Cazadora) και στην συνέχεια στο Μνημείο της Ανεξαρτησίας αφιερωμένο στην μνήμη των ηρώων ενάντια στους Ισπανούς. Λίγο πιο κάτω δύο φουτοριστικά κτίρια ξεχωρίζουν σε σχέση με τα υπόλοιπα. Το χρηματιστήριο του Μεξικό και ένας λεπτός γυάλινος πύργος γραφείων. Προχωρώντας συναντήσαμε το μνημείο του Κουαντεμόκ, του τελευταίου Αζτέκου αυτοκράτορα ενώ λιγο αργότερα προσπεράσαμε το μνημείο της επανάστασης και το el caballito (αλογάκι), ένα μεταλλικό φουτουριστικό γλυπτό και κατευθυνθήκαμε στην κεντρική πλατεία της πόλης του Μεξικού, την πλατεία Συντάγματος ή για τους ντόπιους Σόκαλο. Πρόκειται για μια τεράστια πλατεία γύρω από την οποία βρίσκοντα τρία από τα σημαντικότερα κτίρια της πόλης. Ο Μητροπολιτικός καθεδρικός ναός χτισμένος από τον 16ο-19ο αιώνα, ο Μεγάλος Ναός των Αζτέκων του 14ου αιώνα και το Εθνικό Ανάκτορο που στεγάζει το γραφείο του προέδρου της Χώρας. Εδώ βρίσκεται μια εκπληκτική τοιχογραφία η οποία αναπαριστά όλη την ιστορία του Μεξικού.
Το βράδυ κατευθυνθήκαμε για φαγητό στην περιοχή που μέναμε. Δοκιμάσαμε tacos, quesadillas και enchiladas συνοδευόμενα από καυτερές σάλτσες (τα συνιστώ με προσοχή καθώς είναι πολύ πιο καφτερές απ’ αυτές που σερβίρονται στην χώρα μας) με την Negra Modello δημοφιλής μεξικάνικη (cerveza) μπύρα. Την επόμενη μέρα ήταν προγραμματισμένη επίσκεψη στο Teotihuacan, λατρευτικό χώρος των Αζτέκων στα περίχωρα της πόλης του Μεξικού.
Η μέρα άρχισε νωρίς και στην διαδρομή είδαμε για άλλη μια φορά την πόλη να σφύζει από ζωή. Βγαίνοντας στα περίχωρα μας περίμενε μια ακόμη τεράστια έκπληξη. Στις δύο πλευρές του δρόμου χιλιάδες φαβέλες, πολύχρωμα σπίτια από λαμαρίνες, πλίνθους και ότι υλικό μπορεί να φανταστεί κάποιος σε όλη την διαδρομή. Οι συνθήκες άθλιες καθώς χιλιάδες κόσμος στριμώχνονταν σε μικρά σπίτια ενώ τα παιδιά έπαιζαν σε λασπωμένους χωματόδρομους.
Έπειτα από μια ώρα περίπου διαδρομή φτάσαμε στο Teotihuacan, τον τόπο που οι άνθρωποι γίνονται θεοί, όπως λέει το όνομά του! Το Teotihuacan ήταν μια από τις μεγαλύτερες πόλεις του αρχαίου κόσμου. Δημιουργήθηκε τον 1ον αιώνα μΧ και καταστράφηκε 600 χρόνια αργότερα. Αποτελείται από δύο πυραμίδες, του Ήλιου και της Σελήνης φτιαγμένες από πλίνθους και πηλό, μια μακριά λεωφόρο με κτίσματα (οι Αζτέκοι που την ανακάλυψαν μετά την καταστροφή της την ονόμασαν λεωφόρο των Νεκρών, πιστεύοντας ότι τα κτίρια ήταν βασιλικοί τάφοι) ένα συγκρότημα ανακτόρων και έναν ακόμη ναό. Η πυραμίδα του Ηλιου έχει ύψος 65 μέτρα, ωστόσο την ωραιότερα θέα την προσφέρει η εκέινη της Σελήνης καθώς βρίσκεται σε ψηλότερο σημείο. Χτισμένα σε υψόμετρο 2300 μ πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας διακαιολογούσαν απόλυτα τον τίτλο τους. Ήταν μια ακόμη από τις πολλές φορές που θα μέναμε με ανοιχτό το στόμα. Στο σημείο υπάρχουν πολλοί μικροπωλητές αλλά και ένα κατάστημα που πουλάει αυθεντικά προιόντα και αξίζει να επισκευτήτε.
Επιστρέφοντας περάσαμε από την Βασιλική της Γουαδελούπης, τον πιο πλούσιο καθεδρικό ναό ολόκληρης της αμερικάνικης ηπείρου. Εδώ εμφανίστηκε το 1531, σύμφωνα με την παράδοση, η Παρθένος Μαρία και προς τιμήν της χτίστηκε ο ναός. Σήμερα ο νεότερος, σύγχρονος ναός, χωράει 10 χιλ. πιστούς και η Παρθένος της Γουαδελούπης είναι η προστάτιδα του Μεξικού.
Το βράδυ επισκεφτήκαμε την πλατεία Garibaldi για να ακούσουμε τους μουσικούς μαριάτσι. Ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, περιφέρονται στο πλήθος ψάχνοντας για κάποιον που ενδιαφέρεται να κάνει καντάδα στην αγαπημένη του. Το μέρος είναι γεμάτο τουρίστες και τα γκρουπ των μαριάτσι τραγουδούν πολλές φορές χωρίς αμοιβή. Καταλήξαμε στο club Gouadalajara de noche όπου ήπιαμε την πασίγνωστη margarita και απολαύσαμε ένα σόου που περιλάμβανε αρχαίους χορούς των Αζτέκων και των Μάγια, χορούς των Ινδιάνων, νεότερους μετά την κατάκτηση από τους Ισπανούς, ακόμη και κοκορομαχίες ένα από τα αγαπημένα θεάματα στην πόλη. Προσοχή χρειάζονται οι δρόμοι γύρω από την πλατεία καθώς η περιοχή δεν είναι ασφαλής
Την επόμενη μέρα το πρωί κάναμε μια σύντομη βόλτα στην Paseo de Reforma, σε ένα πεζοδρομημένο τμήμα της μαζί με εκαντοτάδες Μεξικανούς οι οποίο έκαναν ποδήλατο, τζοκινγκ ή απλά συζητούσαν απολαμβάνοντας μια υπέροχη μέρα.
Πηγή : http://www.nutrimed.gr