Η σχέση μας με τους γονείς μας και η παιδική παχυσαρκία. Πώς συνδέονται;

images_0aaaaaaa1aabbagonis.png

Ο τρόπος με τον οποίο μεγαλώνουμε και η σχέση που αναπτύσσουμε με τους γονείς μας φαίνεται τελικά να επηρεάζει πολύ περισσότερες πτυχές απ’ ότι φανταζόμασταν. Αυτό ακριβώς έρχεται να υποδείξει μία μελέτη που πραγματοποιήθηκε στο πανεπιστήμιο του Ιλινόις σύμφωνα με την οποία η ανατροφή η δικιά μας φαίνεται να επηρεάζει μέχρι και τον κίνδυνο του παιδιού μας για παχυσαρκία.

Συγκεκριμένα…
Εάν η μητέρα σας σας τιμωρούσε συχνά ή παρέβλεπε το θυμό σας, το άγχος ή τη θλίψη σας αντί να είναι κοντά σας και να σας δίνει συμβουλές για το χειρισμό αυτών των συναισθημάτων, είναι πιθανόν να έχετε αποκτήσει περισσότερες ανασφάλειες και να μεγαλώσετε κ εσείς το παιδί σας με τον ίδιο τρόπο. Και όταν ένα παιδί δεν μαθαίνει πώς να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του είναι πολύ πιθανό ως απάντηση να αναπτύξει διατροφικές συνήθειες που οδηγούν σε κίνδυνο για παχυσαρκία.

Ο στόχος της συγκεκριμένης μελέτης, λοιπόν, ήταν να διερευνήσει πώς ο τύπος των σχέσεων που έχει αναπτύξει ο γονιός στη ζωή του επηρεάζει και διαμορφώνει την κατανάλωση τροφίμων από τα παιδιά του. Κυρίως, πώς επηρεάζεται, η ικανότητα διαχείρισης και ελέγχου των συναισθημάτων.
Η μελέτη εστιάζει σε τρεις συμπεριφορές που έχει ήδη αποδειχθεί ότι αυξάνουν τον κίνδυνο για παιδική παχυσαρκία και είναι πιθανό να πυροδοτούνται από κακιές τακτικές/πρακτικές διαχείρισης των συναισθημάτων στην καθημερινές αλληλεπιδράσεις εντός της οικογένειας.

Κι αυτές δεν είναι άλλες από:
1) τις πρακτικές σίτισης του γονέα – φροντιστή, 2) τα οικογενειακά γεύματα και 3) την τηλεθέαση.

ΜΕΘΟΔΟΣ :
497 φροντιστές παιδιών ηλικίας 2,5 έως 3,5 ετών, ερωτήθηκαν σχετικά με τον τύπο των δικών τους σχέσεων, την απόκρισή τους σε αρνητικές αντιδράσεις των παιδιών τους, τον τύπο της διατροφής τους, τις ώρες και το πρόγραμμα των γευμάτων τους, το χρόνο τηλεθέασης και την κατανάλωση υγιεινών ή ανθυγιεινών τροφίμων από τα παιδιά τους.

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ :
Φάνηκε, λοιπόν, ότι οι μητέρες που είχαν περισσότερες ανασφάλειες ήταν πιο πιθανό να χρησιμοποιούν την τιμωρία ή να μην ασχολούνται με τα αρνητικά συναισθήματα των παιδιών τους. Ο κακός τρόπος διαχείρισης των συναισθημάτων με τη σειρά του, σχετίστηκε με την συναισθηματική κατανάλωση φαγητού και με λιγότερα οικογενειακά ή προγραμματισμένα γεύματα. Και αυτές οι συμπεριφορές, με τη σειρά τους, φάνηκε να σχετίζονται με την κατανάλωση ανθυγιεινών τροφίμων από τα παιδιά.

Συγκεκριμένα, οι ανασφαλείς γονείς είχαν σημαντικά περισσότερες πιθανότητες να ανταποκρίνονται στην αγωνία των παιδιών τους με το να στενοχωριούνται οι ίδιοι ή με το να αδιαφορούν – απορρίπτουν το συναίσθημα του παιδιού τους . Για παράδειγμα, αν ένα παιδί πήγε σε ένα πάρτι γενεθλίων και γύρισε αναστατωμένο λόγω ενός σχολίου ενός φίλου εκεί, ένας περιφρονητικός γονιός θα μπορούσε να πει στο παιδί απλά να μην στενοχωριέται και να το ξεχάσει ή θα μπορούσε ακόμη να πει: «Σταμάτα να κλαις και να κάνεις σαν μωρό».

Αυτό το στυλ τιμωρίας ή απόρριψης του θυμού ή της στενοχώριας του παιδιού σχετίστηκε σημαντικά όχι μόνο με τη σίτιση για παρηγοριά αλλά επίσης και με λιγότερα οικογενειακά γεύματα και με περισσότερο χρόνο τηλεθέασης, συμπεριφορές, δηλαδή, που οδηγούν το παιδί σε ανθυγιεινό τρόπο διατροφής.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ :
Στο σύνολό τους, τα ευρήματα της μελέτης δείχνουν ότι οι εσωτερικές ανασφάλειες μπορεί να οδηγούν τους γονείς σε χρήση λανθασμένων τακτικών για το χειρισμό της αγωνίας και των άσχημων συναισθημάτων του παιδιού, γεγονός που μπορεί να έχει σημαντικές συνέπειες στο διαπροσωπικό περιβάλλον των παιδιών, στη σχέση τους με τα τρόφιμα και γενικότερα στη διατροφική τους συμπεριφορά.

“Μια πιθανή εξήγηση είναι ότι οι ανασφαλείς μητέρες κατακυριεύονται πιο εύκολα από το άγχος, θεωρούν ότι είναι πιο δύσκολο να οργανώσουν οικογενειακά γεύματα και επιτρέπουν στα παιδιά τους να βλέπουν περισσότερη τηλεόραση ως εύκολη στρατηγική αντιμετώπισης », όπως ανέφερε και η συγγραφέας της μελέτης Kelly Bost.

Σύμφωνα με τη συγγραφέα, τα παιδιά δημιουργούν ασφαλείς δεσμούς όταν το άτομο που τα φροντίζει είναι διαθέσιμο και ανταποκρίνεται στις ανάγκες τους. Αυτό το είδος δεσμού δίνει στο παιδί το ασφαλές περιθώριο, μία ασφαλή βάση για να εξερευνήσει το περιβάλλον του, να αντιδράσει σε στιγμές άγχους και ανασφάλειας ενώ είναι και πηγή χαράς και στήριξης στις καθημερινές αλληλεπιδράσεις του.

Όταν, όμως, αυτή η ασφαλής βάση απουσιάζει, τα παιδιά συχνά βιώνουν συναισθήματα άγχους και αβεβαιότητας στις στενές τους σχέσεις, ενώ ως ενήλικοι, αργότερα, είναι πολύ πιθανό να υιοθετήσουν αναποτελεσματική ανατροφή των παιδιών τους γύρω από παράγοντες που εμπλέκονται με την παιδική παχυσαρκία.

Οι ειδικοί θα πρέπει να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της παχυσαρκίας δίνοντας στους γονείς πρακτικές, στρατηγικές και λύσεις για να βοηθήσουν τα παιδιά να μάθουν να διαχειρίζονται τα αρνητικά συναισθήματα, όπως θυμό, θλίψη και πλήξη. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τα βοηθήσουν να περιγράψουν τι αισθάνονται και να δουλέψουν σε στρατηγικές επίλυσης προβλημάτων μαζί τους.

Συν τοις άλλοις, στην καταπολέμηση της παιδικής παχυσαρκίας, ένα από τα πιο σημαντικά μαθήματα που πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά είναι να τρώνε όταν πεινάνε και να αναγνωρίζουν όταν είναι χορτάτα. Το να λες στο παιδί «καθάρισε το πιάτο σου» ή «μόνο αν φας τρεις ακόμα μπουκιές θα μπορέσεις να φας γλυκό» στέλνει το λάθος μήνυμα στο παιδί.

Θα πρέπει, λοιπόν, να ενθαρρύνουμε τα παιδιά να ανταποκρίνονται στις εσωτερικές τους πραγματικές ανάγκες και από την άλλη να μάθουν οι γονείς να μην προωθούν το φαγητό κάτω από πίεση ή για να απαλύνουν κάποιο συναίσθημα.

Πηγή : http://www.nutrimed.gr